________________________________
[2 juni 2011 - nr
253)
Poëtisch schild
Van de week zag
Schoonebeek een programma op de televisie over Bridge over
Troubled Water. De elpee van Simon and Garfunkel – door Joost
den Draayer altijd hardnekkig Simon & Carmiggelt genoemd. Het
album bestond al weer veertig jaar, vandaar.
Nou is
Schoonebeek inmiddels al wel zo ver dat hij van ‘veertig jaar
geleden’ niet meer opkijkt. Ouder worden went. (Al werd hij van de
week nog wel even pijnlijk getroffen in de buurtsuper. Hij legde
daar keurig zijn boodschapjes op de band bij de kassa. Achter hem
stonden een jeugdige moeder en haar peutertje.
‘Nog even
wachten met de boodschapjes uit het wangentje halen,’ maande de moeder
het kind.
‘Ja, wij zijn
na die papa hè?’ toonde de peuter begrip.
Waarop de eerst
zo leuk lijkende jonge moeder even snoof en zei: ‘Papa? Da’s eerder
een opa!’
Schoonebeek
keek stug voor zich. Deze vrouw miste duidelijk de sociale
fijngevoeligheid van haar dochtertje. De gevatte antwoorden kwamen pas later, toen
hij thuis de leverworst in de ijskast deed.)
Maar goed, dat
televisieprogramma. Dat ging over die elpee, maar toch vooral over
dat door Art Garfunkel zo fraai gezongen titellied. Met een tekst
die Schoonebeek eerlijk gezegd altijd vrij banaal heeft gevonden.
Geen woord wijdde de televisiemaker bijvoorbeeld aan ‘The Boxer’ dat
minimaal tien keer zo goed is. Zeker waar het de tekst betreft.
Maar voor
Schoonebeek is het hoogtepunt van des duo’s oeuvre toch wel ‘I am a
rock’. Een nummer dat Paul Simon schreef toen hij 22 of 23 was.
En
waarin een eenzame jongeling uitroept: ‘I have my books and my
poetry to protect me!’
Ontroerende
woorden, vindt Schoonebeek tot op de dag van vandaag.
Kom daar
tegenwoordig nog maar eens om. Of zou er ergens op de wereld nog
zo’n jongen de mobiele-telefoonterreur verwerpen en liever Marsman
lezen dan skypen? Het gedicht als poëtisch schild tegen een
meedogenloze buitenwereld.
|