________________________________  [1 december 2011 - nr 267)

Dansen

Van de week is Schoonebeek met een lieve vriendin naar het ballet geweest. Het gezelschap kwam uit Sint-Petersburg wat in die wereld een kwaliteitsmerk schijnt te zijn. Het stuk dat men ten tonele bracht was Anna Karenina, naar een boek dat Schoonebeek hogelijk bewondert. En hoewel ‘dansen’ hem van oudsher tot enige weerstand beweegt, ging hij best wel goedgemutst op pad. Uit liefde voor Tolstoj en voor de lieve vriendin.

Had Schoonebeek in de zaal nog op een handjevol perverse fanatici gerekend, zij aan zij met dansstudenten en middelbare scholieren die van hun leraren moesten, niets bleek minder waar. De hele schouwburg was uitverkocht! Schoonebeek voelde zowaar een piepklein beetje trots opkomen, dat hij die kaartjes had weten te bemachtigen.

Onder het publiek bewogen zich veel mensen die hij inschatte als ex-dansers. Herkenbaar aan krukken, rollators en rolstoelen. Er was ook iemand met een degelijk looprek. Nee, dansen was topsport met alle ernstige fysieke gevolgen van dien.

De voorstelling duurde twee keer veertig minuten, dus dat was te overzien. Voor de pauze sprong er een scène uit die het marcherende Russische leger moest verbeelden. De heupwiegende en anderszins koket bewegende manschappen maakten inzichtelijk waarom het leger van de tsaar de burgeroorlog tenslotte wel moest verliezen.

In de pauze zei de lieve vriendin juist op tijd ‘Mooi hè?’ om Schoonebeek van enig cynisch commentaar te weerhouden. De tweede helft was van hetzelfde laken een pak. Dat wil zeggen: de eerste helft van de tweede helft. Want het leek wel alsof er voor het laatste deel zowel van componist als van choreograaf gewisseld was. Experimentele klanken en prachtige licht- en lichaamseffecten deden Schoonebeek wakker schrikken. Dit was mooi! Dit was heel mooi! Zo stamelde hij na afloop tegen de lieve vriendin. Die hem met een ik-wist-het-wel-gebaar bij de arm nam en intussen ongetwijfeld boze plannen smeedde voor nog zo’n klassiek dansavondje.