________________________________  [11 april 2012 - nr 279)

Storende radio

Schoonebeek weet niet veel van muziek. Nou vooruit, hij herkent nog wel een stel jaren-zestighits aan hun eerste akkoord, maar dan heb je het wel gehad. Qua kennis. Maar ondanks die onwetendheid luistert hij er wel graag naar. Naar muziek.

’s Morgens voor twaalf uur kan hij niet zo goed tegen herrie en dan staat zijn radio op 4. Rustige muziek. Om héél langzaam bij wakker te worden. Alleen jammer dat tussen de muziek steeds een stem klinkt. Niet zomaar een warme passende stem, maar het irritante geluid van Maartje van Wegen. Zij slist voortdurend onzinnigheden in de microfoon, waarbij het haar nauwelijks lukt haar hoogstpersoonlijke binnenpretjes te onderdrukken als er weer eens een banaliteit te melden valt. Bijvoorbeeld over een derde hoornist die gewoontegetrouw met de tram naar het concertgebouw reist. ‘Het zijn toch ook net mensen ook,’ hoor je haar denken. En: ‘Lachen!’

Daarom viert Schoonebeek altijd een piepklein feestje als Maartje van Wegen eens een keer ziek of met vakantie is. Dan komt er vervanging.

Soms blijkt het medicijn erger dan de kwaal. Vorige week trad Maartje Stokkers aan. Ook een Maartje, dus Schoonebeek had gealarmeerd kunnen zijn. Maar nee, hij leunde tevreden achterover, roerde in zijn ochtendkoffie en las iets in het ochtendblad.

Hij luisterde amper.

Maar toch.

Inenen hoorde hij de Maartje van dienst vrolijk verkondigen: ‘Ja luisteraars, het scheelt maar één lettertje met de naam van een voetballer. Maar het is een violist. Want u luistert niet naar Studie Sport hoor. Dit is toch heus Radio 4.’

Schoonebeek verslikte zich. Wat dacht dat mens wel? Dat haar luisteraars debiel waren? Dat zij radio maakte voor dementen? Schoonebeek liet driewerf een krachtig, welgemeend en tegelijk droevig ‘G.V.D.’ door zijn woonst schallen. Waarna hij met een ferm ‘Ziezoo’ de radio uitzette.