________________________________  [31 mei 2012 - nr 283)

Kort, korter, kortst

A.L. Snijders schrijft zeer korte verhalen die niemand kent omdat hij ze voorleest op Radio 4, waar niemand naar luistert. Behalve Schoonebeek. Elke dinsdagochtend ontbijt hij zo omstreeks kwart voor negen bij een zeer kort verhaal (‘zkv’) van de oude auteur. Het gesprekje vooraf is meestal aardiger dan het zkv.

Maar allez.

Dat het nog korter kan dan Snijders gewend is, las Schoonebeek van de week in de televisiegids. Die loofde een prijs uit voor het beste verhaal van maximaal tachtig woorden. En tachtig woorden is niks. Daar zit dit stukje nu al ruimschoots overheen. Malle opdracht derhalve.

Maar toch hield hij Schoonebeek bezig.

Tachtig woorden, het zou wat, zo meende hij. Waarom geen veertig woorden? Of twintig? Of tien? Trouwens, zijn de mooiste verhalen niet juist die die helemaal nooit verteld worden? Woordloze verhalen, daar had die Snijders vast niet van terug. Van de andere kant zit je als schrijver met zo’n woordloos verhaal natuurlijk wel met de bewijslast.

Goed, nul woorden is dus misschien wat al te gortig. Maar dat het korter kan dan tachtig, leek Schoonebeek evident.

Hij ging er daarom eens goed voor zitten. Nam zijn lang niet gebruikte vulpen (een Visconti!) ter hand, dacht na en noteerde:

“Dagenlang zat Blickowicz’ zoon niets te overwegen.”

Dat waren zeven woorden. Maar wat viel er nog toe te voegen aan een man die niets overwoog? Juist, niets. Het verhaal was af. En het had alles, een plot, een goede zinsmelodie (met op de juiste plaats een lichte spanning) en zelfs per ongeluk nog wat binnenrijm. Het kon slechter.

Schoonebeek stond op om een verdiende Duvel uit de ijskast te halen. Want zo vaak gebeurde het niet dat hij een compleet verhaal in één dag schreef.