________________________________  [22 september 2016 - nr 290)

Algemene Beschouwingen

Schoonebeek beleeft jaarlijks veel plezier aan de Algemene Beschouwingen. Na de depressieve beelden van hoedjes en sjerpen op Prinsjesdag is het hem een genoegen om de Bijenkorf der Tweede Kamer weer eens druk en niet zichtbaar zinvol aan het werk te zien. Goed, hij heeft er iets vroeger op de dag al zijn eerste glas Duvel bij nodig, en een bordje met stukken kaas en worst verleent ook de nodige bijstand, maar dan lukt het hem ook.

Vermeldenswaard is het opmerkelijke feit dat hij de Beschouwingen tot zich neemt, zoals het woord al aangeeft: beschouwend, niet beluisterend. Het geluidsvolume van de televisie staat op een solide nul. Schoonebeek mag er graag wat muziek bij draaien. Een Wagneriaanse opera kan bijvoorbeeld aardig bijdragen aan het dramatisch effect van de door de dames en heren politici geboden bijendans.

Al tijdens het eerste onzekere optreden van de bezwete oppositieleider gaat de telefoon. Schoonebeek aarzelt. Dit lijkt hem niet het juiste moment voor een ziek familielid of een telefonische enquête.

Op het televisiescherm bijt de kalende leider der sociaal-democraten de rood aangelopen voorman van de radicale socialisten iets toe, waarmee de laatste even geen raad weet. Cijfertjes, beseft Schoonebeek. Getalletjes waarmee de sociaaldemocraat een inhoudelijke gedachtewisseling vakkundig om zeep helpt.

Schoonebeek denkt aan de volgende verkiezingen, waarna de ooit oppermachtige partij zal zijn verworden tot een splintergroepering. Een splinter die weliswaar steeds de juiste cijfers voorhanden heeft, maar daar interesseert tegenwoordig niemand zich meer voor. Schoonebeek in ieder geval niet. Cijfers zijn iets voor bèta’s, niet voor mensen van vlees en bloed. Al vele jaren geleden nam Schoonebeek het kloeke besluit daar niet meer aan mee te doen, aan al dat geboekhoud. Het heeft er onder andere toe geleid dat de recente economische wereldcrisis volstrekt aan hem voorbijgegaan is. Niks van gemerkt.

De telefoon is intussen opgehouden met rinkelen en op de televisie verlaat een gebroken socialist het spreekgestoelte. Zover is het dus al gekomen in Nederland. Dat een man met oprechte idealen (want die heeft hij, gelooft Schoonebeek, toch wel) koelbloedig in de onderbuik wordt gestoken door een kalende, sociaaldemocratische zakrekenmachine. De helpers vegen met handdoeken het spreekgestoelte droog en de leider der machtige neo-kapitalisten neemt erachter plaats. De alerte sociaaldemocraat gaat zitten en leunt achterover. Een vuige kapitalist hoeft hij niet aan te vallen. Voor zo’n man heeft hij slechts begrip.

De belangenbehartiger van het grootkapitaal beweegt zijn mond op de eerste maten van Wagners Godendeemstering, terwijl de telefoon rinkelt en Schoonebeek nog wat extra Duvels koud zet.