________________________________  [20 oktober 2016 - nr 294)

Deadline

Schoonebeek zit te tobben. Niet omdat hij over twee dagen een lezing over de wondere wereld van de taal moet uitspreken. Taal is immers best wel zijn ding. Ook niet omdat de zaal dan vol zal zitten met geleerden die zijn woorden op een goudschaaltje zullen wegen. De gemiddelde leeftijd zal die van zijn vroegere studenten tenminste met een factor 2,7 overtreffen. Een uiterst bezadigd publiek derhalve. Deels misschien ook al een weinig hardhorend, wat veel tegenspraak in de kiem zal smoren. Nee, er zal werkelijk niets tegenzitten.

Schoonebeek kijkt derhalve eerder naar de voordracht uit dan dat hij er tegenop ziet.

Maar waarom dan toch die tobberij? Dat komt door de deadline. Omdat Schoonebeek al bijna twintig jaar het leven leeft zoals dat in zijn filosofie geleefd dient te worden, is hij niet meer zo erg tegen werkdruk bestand. Schoonebeek leest en doet wat hij wil, wanneer hij het wil. En stopt vervolgens vaak halverwege omdat hij het opeens niet meer wil. En nu hij zondagavond om acht uur moet optreden, overvalt hem dat een weinig. Goed, hij is al zo’n zes weken geleden gevraagd, maar toch. Nu de deadline nadert, waart het werkspook steeds nadrukkelijker door zijn hoofd. En daarop weet zijn gevoelige gestel geen ander verweer te bedenken dan: ik wil niet!!! Inclusief drie uitroeptekens.

Naarmate zich meer post-arbeidsrelationele jaren achter hem uitstrekten, heeft Schoonebeek zich een immer krachtiger Bommelachtig herenbestaan aangemeten, een bestaan dat hem wonderwel past. Maar het gemis van een Tom Poes kan op onrustige momenten als het onderhavige toch wel heel erg opspelen. Wie zorgt ervoor dat hij zondagavond keurig op tijd en bovendien nog goed voorbereid ook, dat podium in die zaal betreedt? Tom Poes, verzin een list!