>  home

 

   >  speciaal

 

   >  auteurs

 

   >  teksten

 

   >  brabants

 

   >  audio

 

 












 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

inhoud Jan de Jong  <       

 

Schoonebeek  <    

Schoonebeeks

               Donderdag

________________________________  [12 januari 2017 - nr 298)

              

 

 

Pijn

 

Schoonebeek heeft last van zijn rug, maar de dokter en fysiotherapeut zeggen dat dat niet zo is. En dus verkeert Schoonebeek in grote onzekerheid over zijn gevoelens. Misschien dat een third opinion uitkomst biedt. Weshalve hij zich op Gladde Zaterdag naar een bevriend therapeutisch centrum begeeft, teneinde daar aan een tafeltje bij het raam een paar Duvels tot zich te nemen. Dat zou toch moeten helpen, nietwaar?

De heenweg verloopt glibberig, Schoonebeeks tred wordt met de minuut onzekerder. Bij het oversteken van een spekgladde straat vraagt hij zich zelfs een ogenblik af, of hij hier wel verstandig aan doet. Maar hij is nou eenmaal een doorzetter. En het gaat goed. Dat wil zeggen: het gaat nét goed. Want op een meter of vijftien vóór de entree van het beoogde zorgcentrum maakt hij een lelijke uitglijder. De rechtervoet raakt zomaar het contact met de gladde keien van de Oude Markt kwijt en de linker kan nog maar net op tijd bijsturen en een wankel evenwicht herstellen. En dat was net iets te veel inspanning, voelt Schoonebeek terwijl hij een ogenblik onbeweeglijk de nieuwe balans ondergaat. Alle spieren in het linker bovenbeen hebben zich voor deze reddingoperatie tot het uiterste aangespannen. En weigeren nu tot hun oorspronkelijke stand terug te keren.

Met één onzeker en één verkrampt been is het kwaad wandelen. Maar Schoonebeek is een man met een missie. Die na een korte spanne tijds schuifelend zijn weg vervolgt naar een ongetwijfeld warme ontvangst in zijn favoriete medische voorziening. Die laatste vijftien meter kosten hem een minuut of drie, die zich in zijn geest presenteren als drie volle kwartieren. Maar dan is hij er toch.

Binnen is het goed. Er staat weliswaar nog een kerstboom, maar de niet al te luide muziek is therapeutische jazz. Schoonebeek knapt er al meteen een beetje van op.

En als een jonge serveerster dan ook nog eens toesnelt om hem naar zijn tafeltje te begeleiden en vlug de gevraagde Duvel te gaan halen, weet hij het zeker: zijn pijn is echt, maar met goede zorg is die best een beetje draaglijk te maken.