Beurs

Dat gedoe met die beurs, dat doet Schoonebeek over het algemeen niet zo veel. Hij behoort nog tot die ouderwetse lieden die vinden dat je over geld niet praat. Het moet er gewoon zijn, zonder dat een mens zich bij voortduring moet afvragen waar dat eigenlijk allemaal vandaan komt. Geld is een vanzelfsprekendheid. En dankzij de nalatenschap van die volstrekt onbekende heeroom, nu alweer achttien jaar geleden, kan hij zo’n beschaafd leven ook leiden.

Toentertijd, in 1990, was het onverwachte erfgoed reden om een redelijk goede betrekking bij de Katholieke Leergangen, die je toen nog had, op te geven en stil te gaan leven. Nou had hij zich op dat stille wel een tikje verkeken. Zijn eermalige echtgenote had al na drie maanden geheel correct ingeschat dat met Schoonebeeks thuiskomst het in ieder geval met háár rust voorgoed gedaan was. Waarop zij uit zijn leven vertrok zonder zelfs maar een briefje achter te laten. Maar wel met twee koffers vol.

Schoonebeek onderging het verlies zoals inboorlingen op een zonsverduistering reageren: met angstige berusting. En sedertdien zijn absolute vrijheid en onafhankelijkheid zijn deel. Maar nu Wouter Bos de beheerder van zijn spaarcentjes is geworden, bekruipt hem bij wijle toch een wat ongemakkelijk gevoel. En terwijl hij zich terdege realiseert dat des heerooms erfgoed strikt genomen niet zijn spaarcentjes zijn, zou hij toch wel graag de zekerheid vernemen dat hij zijn huidige wijze van bestaan tot in lengte van jaren kan voortzetten. En dat weet je met Wouter maar nooit.

Een goede vriend wist gisteravond raad. Voorzover Schoonebeek het op dat late uur in dat meer dan lege café en na al die Duvels goed heeft begrepen, dient hij zijn kapitaal te gaan scheiden. Als ware het afval. Scheiden in keurige porties van 100.000 euro. Want tot dat bedrag staat de voorman der landelijke socialisten garant.

En daarom is Schoonebeek maar is aan het bellen gegaan. Of de Rabobank misschien geïnteresseerd is een ton van Schoonebeek. En de ING. Mees en Hope. Van Lansschot. En nog zowat van die namen waarin eenieder vroeger vertrouwen stelde.

Ze zeiden allemaal ja. Wat Schoonebeek eerlijk gezegd wel een beetje treurig stemde. Was het zo eenvoudig? Het was binnen anderhalf uur geregeld. Voor het eerst in zijn leven heeft Schoonebeek over geld gepraat. Over de telefoon. Met volstrekte vreemden. Anderhalf uur lang. Dat een mens zo diep kan zinken.

Hij schaamt zich.

En besluit de rest van de dag alleen nog Duvels te drinken.