Bons

Schoonebeek heeft de bons gekregen. En hij moet zeggen: dat voelt eigenlijk best wel prettig. Er is toch wel een flinke last van zijn schouders gevallen. Want, eerlijk is eerlijk, zo’n relatie is ook maar tobben. En hoe lang heeft het nou helemaal geduurd? Schoonebeek heeft er de kalender bij moeten halen. Nog net geen vijf maanden. Goed, met het aanvliegen mee misschien zes. Maar zonder die kalender had hij toch minstens op anderhalf jaar gegokt.

Eigenlijk heeft die verhouding trouwens bij lange na geen vijf maanden geduurd. De recente geschiedenis in ogenschouw nemend moet Schoonebeek vaststellen dat de droomkoningin van dienst toch al minstens een week of zes druk bezig was met afscheid nemen. Met van die veilige afspraakjes op neutrale plekken en zo.

Hij: ‘Zullen we morgen samen lunchen?’

Zij: ‘Hm,mwa, kweenie. Ik heb het nogal druk.’

Hij: ‘Om een uur of één dan maar?’

Zij: (zucht) ‘Eén uur. Goed, maar ik moet wel om twee uur in de bieb zijn. Heb ik afgesproken.’

Hij: ‘Mooi. Dan haal ik je dus om half één thuis op.’

Zij: ‘Nee, nee. Gewoon om één uur boven bij V&D.’

Hij: ‘V&D? Wil je niet liever naar iets romant…’

Zij: ‘Om één uur bij V&D. Zeg ik moet nou echt ophangen. De bel gaat. Doei!’

Waarna beide geliefden weer aan hun eigen gedachten waren overgeleverd. Schoonebeek ijsbeerde door de kamer, de stereo met Schuberts Winterreise op 10.

Morgen opper ik het, dacht hij. En zijn lippen vormden geluidloos de vraag ‘schat, wil je met me trouwen’. Hm, dat klonk zo slecht nog niet.

(Intussen, een halve stad verderop, met Chet Baker op 2, pijnigt een jonge vrouw zich de hersenen. Hoe maak ik hem duidelijk dat het niets wordt, nee, dat er niets is, nee, dat het nooit iets geweest is tussen ons? Niets. Nada. Nul. Afgelopen uit – en de volgende dag zeiden ze geen van tweeën iets van belang, laveerden ze behoedzaam om de wezenlijke klippen der conversatie heen. Tja, het leven hè.)

Maar sinds gisteravond heeft Schoonebeek het dan toch door. Toen hij haar probeerde te bellen, deelde een vriendelijke KPN-stem hem mee dat het door hem gekozen nummer niet in gebruik was. En vervolgens kwamen ook zijn e-mails onbezorgbaar retour.

Schoonebeek was opgestaan, had wederom de Winterreise (Dietrich Fischer-Dieskau, tenor, en Gerald Moore, piano, een fraai geremasterde uitvoering uit 1955) opgezet en had daarna wat extra Duvels in de diepvries gelegd. Vervolgens was hij, bier in de hand, de rest op nul, voor het raam gaan staan. En in deze houding had hij een kleine twee uur volhard. Met een paar korte onderbrekingen voor bier halen en plassen.

Hij deed zijn best om zichzelf ongelukkig of zelfs maar gewoon zielig te vinden. Maar daar kwam niets van aan. Het was eigenlijk een best wel lekker gevoel. Mespuntje melancholie in een fust vol vrijheid.

En nu, de volgende morgen, ontwaakt hij met een feestelijk gevoel dat hij als kind slechts reserveerde voor zijn verjaardag en die van Sinterklaas. Een mooie dag die vast veel verrassends in petto heeft. Hij eet een licht ontbijt van toast en grapefruitsap, neemt een verfrissend bad en zoekt wat prettig ogende kledij uit. En dan is hij klaar voor Tilburg. Laat de stad maar komen! Buiten schijnt de zon en in zijn hoofd heerst wandellust.

Komaan, eropuit!