Dinsdag

In Schoonebeeks stamcafé staat de televisie aan. Niet omdat er voetballen is of zo. Zo’n café is het niet. Nee, het is ter ere van een bejaarde dame die in een tamelijk krakkemikkig rijtuig vol goudverf door de residentie trekt. En ook een beetje ter ere van het gewone volk dat haar met vlaggetjes toewuift en “Oranje boven!” juicht. Het zou zomaar 1952 kunnen zijn.

Schoonebeek staart wat sombertjes in zijn glaasje oude jenever. Drankje dat hij wel bij de jaren vijftig vindt passen.

Vanmorgen stond er een tekening in de krant van de majesteit die op haar troon uit de NRC zit voor te lezen. Schoonebeek is benieuwd of mevrouw in het echt zo meteen ook de lef heeft. Gewoon op die afzichtelijke houten stoel (omvang en model guillotine) plaatsnemen en dan doodgemoedereerd de krant open vouwen en beginnen: “Leden van de Staten Generaal. Zoals u afgelopen zaterdag in de krant hebt kunnen lezen, is de regering van plan om…”

Het mag niet zo zijn. Natuurlijk niet. En Schoonebeek verbeidt het avonduur met een derde en een vierde glas. De jenever komt hier ook al in van die fraaie jarenvijftigkelkjes. Zo uit een tekening van Peter van Straaten vandaan. Een mens zou er koningsgezind van worden.

Schoonebeek luistert niet naar wat de vorstin zoal te berde brengt. Hij weet het allemaal al. En het grappige is, dat hij ook de commentaren uit de kranten van vanavond en morgenvroeg al kent.

Er is wederom een boeiend parlementair jaar geboren. Leve de koningin!

Hoera!

            Hoera!

                        Hoera!