Jan de Jong

Schoonebeek

________________________________

De eenzaamheid

De feestdagen staan weer voor de deur en Schoonebeek loopt zich er al weken op te verheugen. Goed, er is altijd wel een kerstdag dat één van zijn kinderen hem met de moed der wanhoop uitnodigt, maar de rest van die feestelijke tijd brengt hij zielsgelukkig moederziel alleen door. Een decennium of wat geleden wilde hij op oudejaarsavond na middernacht nog wel eens een nieuwjaarsbiertje gaan ontvangen in zijn stamkroeg. Maar sinds de jaarwisseling is overgenomen door dat luidruchtige volkje dat ver van huis en haard malkander toeschreeuwt hoe héérlijk oppervlakkig ze het met zijn allen toch wel niet hebben, laat Schoonebeek zich niet meer in de stad zien. De laatste keer was in 1979 en toen stond hij om kwart over twaalf voor zijn stamcafé en mocht hij niet naar binnen. Een anderhalve meter brede jongeman, die daar normaal nooit stond, wilde zijn kaartje zien.

‘Kaartje?’ vroeg Schoonebeek. ‘Ik kom gewoon om mijn biertje. Wat voor kaartje bedoelt u?’

‘Een toegangsbewijs,’ legde de breedgeschouderde geduldig uit. Maar Schoonebeek schudde zijn hoofd en draaide zich om. Voor hem was de lol er zo wel van af.

‘En een gelukkig nieuwjaar!’ riep de vleesmassa hem nog na.

Sedertdien weet Schoonebeek het gelijk van de verstandigste aan zijn zijde en mijdt hij de brave binnenstad als Wilders een moskee. In plaats daarvan bereidt hij zijn eigen jaarwisseling zorgvuldig voor. Er moet Duvel zijn en nieuwe haring. Champagne voor na middernacht. Zoute pinda’s. En toastjes met lekkere kaas. Alle hoeveelheden keurig afgestemd op consumptie door één persoon. Schoonebeek zelf.

En verder? Een goed boek. En een paar leuke cd’s. Want ‘Die vermaak heeft in het lezen, / Hoeft geen eenzaamheid te vreezen, / Maar is altoos wel te vreên.’ Zoals een wijs man in 1778 reeds bij elkaar dichtte in dat prachtige versje dat eindigt met Schoonebeeks devies voor de feestdagen: ‘Welkom! Welkom! Eenzaamheid!’