Golf

Om redenen die bijna niet uit te leggen zijn, zat Schoonebeek op die veel te vroege zaterdagochtend in een auto door Tilburg. Er had nog dauw op de voorruit gelegen, toen hij instapte. De chauffeur, die duidelijk meer ochtendmens was, floot er een deprimerend deuntje bij. Schoonebeek dacht aan die uitspraak van Oscar Wilde: “Only dull people are brilliant at breakfast”.  Zo was het maar net. Het ochtendmens naast hem, dat duidelijk minder gebukt ging onder wrevelige gedachten, opperde dat het een mooie dag beloofde te worden.

“Maar daar hebben we nu weinig aan,” riposteerde Schoonebeek. Waarna het ochtendmens er ook enige ogenblikken het zwijgen toe deed.

Ze waren van een huis in de burgemeestersbuurt op weg naar een industriële bedoening op industrieterrein Loven. Nogmaals: vraag Schoonebeek niet waarom. Neem van hem aan dat u het niet wilt weten.

Het ochtendmens begon de lof der Tilburgse ringbanen te zingen en zei dat zij via West, Zuid en Oost er op dit tijdstip binnen tien minuten zouden zijn. Het was een mededeling die Schoonebeek niet extra blij maakte, of zo.

“Zeker nu met die groene golf,” sloot het ochtendmens zijn lofzang af.

Schoonebeek knikte voorzichtig, een prestatie die hij niet zonder ochtendlijke nekpijn vermocht te voleinden.

Op de Ringbaan Zuid verliep alles nog voorspoedig. Het stadion en het zwembad werden zonder oponthoud gepasseerd, omdat het ochtendmens zich keurig aan de voorgeschreven snelheid hield. Maar bij de Broekhovenseweg ging het mis. Er was nog zo’n tweehonderd meter te gaan, toen de stoplichten op oranje sprongen.

Vreemd.

Noch van links, noch van rechts kwamen er medeweggebruikers die de verkeerslichteninstallatie abusievelijk hadden geactiveerd. Het enige wat hen toelachte, toen ze daar zo stonden te wachten, was een vriendelijk bordje dat aangaf dat zij zich in een groene golf bevonden.

“Hoe kan dat?” informeerde Schoonebeek knorrig bij het ochtendmens.

Maar dat haalde de schouders op. “Een rekenfoutje ten gemeentehuize,” veronderstelde hij. En inderdaad, de Ringbaan Zuid gaf verder geen problemen en de twee matineuze heren verzonken ieder weer in hun eigen gepeins.

Maar toen draaiden ze de Ringbaan Oost op. De eerste beveiligde kruising was die met de Lourdesstraat. Rood.

Schoonebeek keek geërgerd op. Maar het ochtendmens was hem voor. “We komen nu van de ringbaan Zuid en dan telt het niet,” legde hij uit. “De groene golf geldt alleen voor rechtdoorgaand verkeer. Vanaf hier gaat het goed.”

Dat had hij gedacht!

Rood licht bij de St. Josephstraat. Rood licht bij de Gerard van Swietenstraat, bij de Nieuwe Bosscheweg en bij de Spoorbrug. En overal van die bordjes met “Groene golf” erop.

“Het lijkt hier potdomme de rosse buurt wel,” vond Schoonebeek. Maar het ochtendmens had zijn vertrouwen in de lokale overheid nog net niet verloren.

“Beginnersfoutjes,” stelde hij coulant vast. “Het moet natuurlijk wel van twee kanten kloppen. En da’s best lastig, hè. Straks op de terugweg zul je zien dat we ongehinderd doorkunnen.”

Hetgeen, toen ze twee koppen koffie en een kort gesprek later wederkeerden, niet het geval bleek.

Bij elk rood licht zakje het ochtendmens een klein beetje dieper zijn depressie in en toen ze thuiskwamen, was psychische bijstand zeer gewenst.

Ach.

Inmiddels mag het ochtendmens alweer twee keer in de week bezoek ontvangen. En heeft Schoonebeek tevreden vastgesteld dat een mens zich niet voor twaalf uur ’s middags op straat moet begeven.