Heerlijk avondje
De drie, vier mensen
die Schoonebeek tot zijn vrienden durft te rekenen brengen de avond
van de vijfde december bij voorkeur door in de schoot van het gezin.
Zodat die paar kroegen die open zijn nog slechts bevolkt worden
lieden die Schoonebeek onder normale omstandigheden niet eens groet.
Trieste
gevallen.
Hij kan zich nog
vaag herinneren hoe zulk een randdebiel hem vorig jaar omstandig
probeerde duidelijk te maken, dat zijn aanwezigheid in een Tilburgse
uitspanning meer gezien diende te worden als een statement:
een soort protest tegen de oude burgerlijke tradities, die het land
behoeden voor elke vorm van vooruitgang. Bovendien, zo stelde de
beschonkene, was hij meer een kerstmens. Altijd al geweest. Maar
toen Schoonebeek twintig dagen later door de Nieuwlandstraat
kuierde, trof hij de man aan op de stoep van Langenboom. Te dronken
om te beseffen dat er voor hem in geen enkele Tilburgse herberg meer
plaats was.
En daarom heeft
hij zichzelf dit jaar een heerlijk avondje beloofd, een avond die
een heer waardig is. In de koelkast staat voldoende Duvel en er is
strooigoed, in de vorm van heuse pepernoten. Niet van die sneue
kruidnootjes, maar het echte spul. En hij heeft voor banket gezorgd
in de vorm van een letter S. Dat kan niet meer misgaan.
Als gezelschap
is er de televisie. Maar blijkbaar zijn de programmamakers ervan
uitgegaan dat er deze avond toch niet gekeken wordt. Want behalve
het onvermijdelijke voetbal is het slechts ellende en rampspoed dat
de klok slaat.
Op België 2
blijft hij hangen bij een documentaire over Neil Young. Maar de film
gaat helemaal niet over de grote rock-ster. Bedoelde Young was een
Engelse priester uit de jaren vijftig die met zijn handjes niet van
de misdienaars en de koorknapen kon afblijven. De betaste jongens,
inmiddels gevorderde zestigers, proberen voor de camera in het reine
te komen met dit verzwegen verleden.
En Schoonebeek
snapt opeens een heleboel dingen niet. Om te beginnen gaan de
beweegredenen van voornoemde Young hem volstrekt boven de pet.
Schoonebeek heeft iets tegen misbruikt, vooral van jongens. Dat
vindt hij vies. En naarmate de Duvels zijn gemoed verzachten, keert
zijn verwondering zich meer en meer tegen deze gepensioneerde
slachtoffers. Waarom houdt iemand vijftig jaar lang ergens zijn mond
over, om er daarna alsnog mee voor de dag te komen? Het lijkt hem
een halve eeuw zwijgen weggegooid. Het doet hem een beetje denken
aan die heremiet uit The life of Brian, die veertig jaar
zwijgen te niet gedaan ziet, doordat Brian een fikse kei op zijn
tenen laat vallen. De heremiet verwelkomt de pijn met een
hartgrondig “Au! Godverdegodver!” Waarmee hij zijn betrekkelijke
prestatie in één klap in de analen der overbodigheid ziet
verdwijnen. Een mens kan het beter treffen met zichzelf.
Ook verder
zappen maakt de avond er niet vrolijker op. Zodat Schoonebeek nog
maar één uitweg ziet om iets van de avond te maken. Hij zou
bijzonder graag het avondje van zijn broer een beetje vergallen. Die
zit op ditzelfde moment ongetwijfeld met zijn dominante vrouw en zo
angstwekkend geslaagde kinderen van slechte rijmen en
onbegrijpelijke surprises te genieten.
“Dit is de
voicemail van Broer Schoonebeek,” klinkt het evenwel als hij het
nummer intoetst. “Ik ben op dit moment niet voor u
bereikbaar. Spreek uw nummer in na de piep.” Waarna Schoonebeek geen
piep meer hoort. Zo snel heeft hij de verbinding verbroken. Hij
staart naar het toestel en probeert de boodschap te vatten. Er
klonken twee woorden in door die hem zeer verontrusten. “Voor u”.
Was zijn broer voor anderen wel bereikbaar geweest? Heeft hij met al
zijn vernuft een voicemail in elkaar geknutseld die slechts werkt
als Schoonebeek belt?
En ineens voelt
Schoonebeek zich erg alleen. Hij trekt nog eens een flesje Duvel open en
laat een traan biggelen. In het volle besef dat er niemand is die
van hem houdt. Zelfs een of andere wanhopige nazaat van Neil Young
niet. |