Heertje

‘U vindt dat natuurlijk allemaal heel gewoon,’ hoorde Schoonebeek plotsklaps naast zich mopperen, toen hij op dat bankje in het park even ingedommeld was. De stem behoorde een van de laatste oude mannetjes toe, die je gerust ‘heertje’ mocht noemen.

Vroeger had je er daar veel meer van, herinnerde Schoonebeek zich en hij wreef eens wat slaap uit zijn ogen.

‘Pardon, maar had u het tegen mij?’ wilde hij vervolgens graag weten.

Het heertje keek een ogenblik quasi zoekend om zich heen.

‘Tegen wie anders,’ bitste hij toen inenen. Aldus Schoonebeek een moment van schrik bezorgend.

‘U zit hier maar zo een beetje te slapen in het park, als een, een…’

‘Ik was alleen even ingedut,’ bouwde Schoonebeek schielijk het begin van een verdediging op.

‘Ja, dat zeggen jullie altijd,’ voer het heertje onverdroten voort. ‘Maar ik noem de dingen liever gewoon bij de naam.’ En na een korte pauze: ‘Zwerver!’

Schoonebeek keek eens tersluiks langs zijn wat futloze torso naar beneden. De trui was inderdaad niet helemaal schoon meer, maar voor de rest zag het er allemaal bijzonder keurig uit, stelde hij vast.

‘Ik ben geen zwerver, zeg ik u,’ besloot hij toen eindelijk een tikkeltje benauwd tot een weerwoord.

Het heertje snoof slechts verachtelijk en vervolgde zijn weg. Dribbelend op te korte beentjes. Schoonebeek in staat van zeer ernstige vertwijfeling achterlatend.

Inmiddels zag Schoonebeek wat verderop een moeder en een dochter aankomen. Veertig en veertien, schatte hij zonder veel argumentatie. Hij zag hoe het heertje beide dames staande hield en hen kort toesprak. Waarna de moeder een beetje schuinweg Schoonebeeks kant op keek. Daarna pakte ze haar dochter extra stevig bij de hand en stapte dapper deze kant uit.

Toen ze vlakbij waren mat de vrouw Schoonebeek met zwijgzame minachting. Dan beende ze door. Alleen het meisje keek nog even naar hem om en Schoonebeek kon het niet laten eens vriendelijk naar haar te knipogen.

En heel even lachte het meisje een beetje terug. Totdat een kort corrigerend rukje haar weer op het rechte pas hielp.

Ach, dacht Schoonebeek gelaten. Het ene moment denk je nog dat je ze op kunt voeden, terwijl een volgend… En glimlachend dacht hij terug aan zijn ouders. Die zo schromelijk gefaald hadden.