Jan de
Jong
Schoonebeek
________________________________
Een hel van een jaar
Schoonebeek
twijfelt nogal eens als hij een gesprekje op de radio hoort. De
vraag? Is hier nu de interviewer aan het woord, of de geïnterviewde?
Horende het taalgebruik, lijken er uitsluitend ondervraagde
medemensen aan het woord. Die stapelen taalfout op kromme redenering
en dat geeft ook niet, vindt Schoonebeek ruimhartig. Die mensen
worden bevraagd op hun eigen specialismen. Ze zijn brandweerman,
ziekenverzorgende, autoverkoper of hoogleraar astronomie. Taal is
zeg maar niet hun ding. Hun gesprekspartners, daarentegen, zijn
journalisten. Hoogopgeleide lieden die van het woord leven. En van
wie Schoonebeek verwacht dat zij hun materiaal met zorg omringen.
De
verslaggever: ‘Ik ben toenlaatst eerst naar de gemeenteraad geweest
omdat ik van hun wilde weten wat zij er van vonden.’ Tel de fouten.
Zo’n man beweert zoiets gewoon op de publieke radio. Schoonebeek
heeft het ernstige vermoeden dat de BBC-collega van deze journalist
niet eens zijn eerste uitzending zou hebben overleefd. Maar ja, da’s
dan ook wel een forse standaard.
Deze week nog
heeft de Britse omroep een trendbreuk laten zien door drie nieuwe
nieuwslezers aan te stellen. Twee vijftigplussers en eentje van 62.
Want waarom zou alleen jong en mooi de norm mogen zijn?
Maar goed, de
taal dus. Deze week kopte Schoonebeeks regionale krant ‘Zeilmeisje
misschien uit ouderlijke macht ontzet’. Nadere lezing leerde dat het
genoemde meisje Laura Dekker was en veertien jaar oud. Ja, dan kun
je natuurlijk ook nog niet goed voor je eigen kinderen zorgen, dat
begreep Schoonebeek ook wel. Of nee, het lag anders. Het kind had
helemaal geen kind. Had de eindredacteur van dienst toch even een
tikje verkeerd geformuleerd.
(Overigens
begint Schoonebeek toch wel steeds meer bewondering te ontwikkelen
voor die eigenzinnige puber. Dat kind doet wel precies die dingen
die het kleine Schoonebeekje vroeger nooit zou hebben gedurfd – maar
o zo graag had gewild. Hij is ooit één keer van huis weggelopen,
maar keerde ras op zijn stapjes toen zijn moeder hem maande terstond
terug te keren. Hij was nog niet tot het einde van de straat gekomen.)
Deze dagen
verkeert de radio in een permanente staat van terugblik. En dat is
wel nodig ook. Want, zoals een afgestudeerde van één van onze
journalistieke opleidingen het van de week uitdrukte: ‘Het was een
hel van een jaar.’
|