Hoest

“Kan ik u misschien ergens mee helpen?” is Schoonebeek een gruwel. Maar dat kon het jonge ding van de Etos natuurlijk niet weten. Dus toen Schoonebeek daar met zijn blik de planken hoestdrank stond af te  tasten, kwam ze hulpvaardig naast hem staan en stelde de zeer verkeerde vraag.

“Neuh,” hield Schoonebeek een beetje de boot af. “Ik kijk even.” Idiote reactie van iemand die doelgericht het hele arsenaal Natterman staat op te nemen, daarvan was hij zich meteen al pijnlijk bewust. En ook het meisje accepteerde de uitvlucht niet.

“Heeft u last van vastzittende of van droge kriebelhoest?” wilde ze weten.

Dat kwam Schoonebeek wel bekend voor. “Zo’n vastzittende, droge hoest inderdaad,” gaf hij volmondig toe in de hoop dat het meisje vervolgens het enige juiste flesje uit het rek zou nemen en hem dat bij de kassa zou overhandigen.

Het lag ingewikkelder.

Vastzittend én droog. Dat kon niet. En dat zei ze hem ook. “Heeft u last van vastzittend slijm op uw borst? Of meer van een gekriebel in de keel?” drong ze aan.

Schoonebeek keek eens opzij. Het was een alleraardigst meisje. Echt zo’n ding dat hij graag een plezier wilde doen. “Allebei een beetje,” antwoordde hij derhalve naar waarheid.

Ze schudde haar hoofd, waarbij een blonde lok olijk over haar slaap danste.

“Deze hier,” wees ze met een royaal gebaar drie planken van de hoestkast aan, “zijn allemaal voor vastzittend slijm op de borst. En die,” ging haar vingertje langs een iets korter rijtje, “helpen tegen kriebel in de keel.”

Maar er was ook nog één flesje dat beide varianten in zich verenigde. Schoonebeek haalde opgelucht adem. Dat moest het dan maar worden.

“Van een bekend homeopathisch merk,” wist het meisje. Waar Schoonebeek dan weer van schrok. “Ik heb liever iets dat echt helpt,” verzuchtte hij. Hij keek naar het meisje, dat intussen een paar stappen verderop met een oudere collega stond te overleggen. Die doortastend op hem af kwam.

“Dat is het enige middel dat tegen beide hoesten werkt,” prees ook zij het homeopathische middel aan. Maar Schoonebeek wilde van zijn hoest af. “Niet werkt, bedoelt u,” mopperde hij daarom.

“Heeft u er al lang last van?” probeerde het jonge ding Schoonebeek en de oudere collega nader tot elkaar te brengen.

“Een paar weken,” antwoordde Schoonebeek volstrek naar waarheid.

“Een paar weken!” exclameerde de oudere collega. Enkele klanten keken nieuwsgierig zijn kant op. “Dan kunt u maar beter eerst even langs de huisarts gaan!”

Schoonebeek slikte. En voelde hoe de blikken der overige clientèle hem monsterden op symptomen van de meest vreselijke ziekten.

“Ik lees zelf wel even wat er op die doosjes staat,” trok Schoonebeek de ophaalbrug over zijn slotgracht met een ferme klap op.

Toen hij even later bij de kassa zijn potje hoestsiroop aan het jonge ding toonde, glimlachte ze en vroeg vriendelijk of deze het geworden was.

“En wilt u nog informatie over dit geneesmiddel?” informeerde ze vervolgens plichtsgetrouw.

Voor Schoonebeek was het genoeg om haastig het pand te verlaten. Zonder hoestsiroop.