Open dag

De herfst is een triest seizoen: bomen verliezen hun blaadjes, meisjes hullen zich in wollen truien en lange broeken en scholen organiseren open dagen.

Aan het tafeltje naast Schoonebeek zaten een moeder en haar zestienjarige zoon lekker tegen elkaar op te puberen. Zij wist hoe het hoorde op zo’n open dag. Hij wist het beter. Van haar moesten ze eerst eens rustig gaan zitten, om het programma te bestuderen en een keuze te maken uit het aanbod aan presentaties, video’s en andere activiteiten. Want de school had kosten, moeite, noch medewerkers gespaard om het jonge volkje te lijmen. Hij wilde het liefst meteen als een jonge hond door het gebouw gaan rennen.

‘Je blijft zitten!’ siste de moeder, dankzij haar onvermogen tot fluisteren een ruimer publiek bedienend dan strikt de bedoeling was.

De jongen reageerde met enkele ongearticuleerde keelklanken en stond op. Tenminste, dat was de bedoeling. Een handbeweging van zijn moeder deed hem evenwel aarzelen. En een seconde of wat later liet hij zich weer gelaten op zijn stoel zakken.

‘Het programma,’ wees zijn moeder. ‘Waar willen we allemaal naar toe?’

We.

De jongen slikte een nieuw protest wijselijk weg, wees vlug een paar programmaonderdelen aan en maakte opnieuw aanstalten om op te staan.

‘Mooi. Dan gaan we nu plannen,’ behield de moeder routineus de leiding. ‘Wat doen we eerst?’

Wederom stiet de jongen enige klanken uit, die dit keer naar een van de twee videopresentaties verwezen. Waarna hij er ineens heel verstaanbaar aan toe voegde: ‘en die begint over één minuut’.

En de moeder zweeg. Eén, twee lange tellen. Toen stoof ze op.

‘Schiet dan toch op,’ bitste ze. ‘Dat programma lees je straks maar.’ En ze beende de hal uit, haar hulpeloze slungel achter haar aan.

En Schoonebeek keek naar zijn zoon. Of ie het toch allemaal wel gevolgd had. Want vergelijkenderwijs kwam hij hier natuurlijk niet ongunstig uit.