Jan de Jong

Schoonebeek

________________________________

Overdosis

Rust. Daarvoor woont Schoonebeek nu al zes weken in het deftige hotelletje in dat sjieke dorp aan zee. En het begint hem nu toch wel langzaam maar zeker op te vallen dat hij tijdens zijn ochtendwandeling (laantje uit, dorpsplein, ochtendblad kopen, duinweg langs, en dan een kwartiertje stevig wandelen door geaccidenteerd duinlandschap, waarna koffie met gebak in een klein maar net restaurant met zicht op zee) steeds minder mensen tegenkomt. De in het plantsoen rokende vader met dito dochter zijn al weer lang naar huis, waar ze gewoon binnen hun sigaretje mogen opsteken. En ook veel andere tijdelijke bewoners hebben het inmiddels voor gezien gehouden. En dat bevalt Schoonebeek wel.

Er zijn trouwens wel wat bejaarden voor in de plaats gekomen, maar toch niet zo heel erg veel. En ach, de rust wordt er alleen maar groter om.

Vorige week sloot het Italiaanse restaurant in de dorpsstraat tot april zijn deuren. En de vishandel op de hoek is alleen nog maar op vrijdag en zaterdag open. En vanmorgen deelde zijn nieuwsagent hem plechtig mede dat dit de laatste week was waarin Schoonebeeks favoriete ochtendblad nog in de verkoop was. Gedurende de winter verkoopt hij alleen De Telegraaf en het AD nog. Maar dat is voor Schoonebeek toch wel een bruggetje te ver. Zelfs bij De Volkskrant, door hem immer vrij vertaald tot Proletenjournaal, had hij enige aarzeling moeten overwinnen. Maar de krant voor wakker Nederland? Nee.

En nu vond hij deze morgen ook bij zijn vaste koffiedrinkplaats een bordje met gewijzigde openingstijden. Dagelijks vanaf 17.00 uur. Schoonebeek heeft minstens tien minuten naar dat bordje staan staren voordat de gruwelijke werkelijkheid tot hem doordrong: de rust in zijn vakantiedorp is verworden tot eeuwige rust. En dat is, zijns ondanks, zelfs voor Schoonebeek een beetje veel van het goede.

Misschien wordt het dan toch tijd om weer eens op Tilburg aan te gaan? Met alle vreselijke consequenties van dien.