Probleem

Schoonebeek had net z'n armen op de brugleuning gelegd, klaar om wat rondjes in het water van het Wilhelminakanaal te gaan spugen, toen er een jonge vrouw naast hem kwam staan. Zodat hij zijn spuug nog even binnenhield.

'Ik zit met een probleem,' opende de vrouw siciliaans.

'Koesteren,' zei Schoonebeek eenvoudig.

'Pardon?' De vrouw keek op en Schoonebeek gunde zich een moment de tijd om haar aan te kijken. Hoewel ze lang was, en eerder mager dan een beetje geproportioneerd, was ze onmisken­baar mooi. En lief dus, concludeerde Schoonebeek romantisch.

'Problemen moet je koesteren,' legde hij derhalve geduldig uit. 'Voor je 't weet ben je ze kwijt. En wat moet je dan?'

'Dan kun je verder,' sprak de vrouw nuchter. 'Eerst problemen oplossen en dan door. Dat vind ik, hoor,' voegde ze er veront­schuldigend aan toe.

'Maar dat kost wel een hoop energie,' bracht Schoonebeek in. 'Die je voor iets leukers had kunnen gebruiken.'

'Alsof een leven vol problemen niks kost,' zei de vrouw veron­gelijkt.

'Laat me ’t uitleggen,' beval Schoonebeek en ging met zijn heup tegen de brugleuning staan.

'De meeste mensen hebben doorgaans een stuk of tien proble­men. Die ze willen oplossen. Dat lijkt veel, maar daar zitten natuurlijk ook kleintjes bij. Een vergeten afspraak en zo.' Hij volgde met zijn blik de wegdraaiende ogen van de vrouw. Twee eenden waggelden voorbij. Maar hij voer dapper voort.

'Goed. Aan de slag, denken de meesten dan. En ze pakken pro­bleem nummer één bij de kop. En zo doemt er al meteen een nieuw probleem op. Wat is nummer één? Waarom? Hoezo? Hoe los je het op? Begrijpt u?'

De jonge vrouw knikte. Niet geheel overtuigd.

'Stel nu eens,' hield Schoonebeek de les gaande, 'dat je met een hoop moeite een klein beetje resultaat boekt. Moet kunnen. Dan blijken er in de tussentijd alweer twee, drie nieuwe problemen op de lijst te staan. Omdat je alle aandacht op één punt gericht hebt, heb je andere dingen verwaarloosd. Toch?'

De vrouw keek wanhopig. Ze had al lang spijt. Maar ze was mooi en dus ging Schoonebeek meedogenloos door.

'Maar als je nou niks doet, dan lossen negen van de tien problemen zich vanzelf op. Alles heeft z'n zelfoplossend vermogen. Geloof me.'

'Negen van de tien, zei u.' De vrouw had de zwakke schakel al snel ontdekt. 'Blijft er altijd nog eentje over.'

'Dat los je dan zelf op en klaar is kees.' Het klonk triomfan­telijker dan bedoeld. De vrouw raakte geïrriteerd.

'Problemen lossen zichzelf helemaal niet op,' siste ze venij­nig. 'Je staat maar wat te lullen, volgens mij.'

En Schoonebeek voelde dat hij de greep op het gesprek dreigde te verliezen.

'Laat me een voorbeeld geven,' smeekte hij daarom. 'Een paar weken geleden word ik gebeld door een bewonderaarster. Haar stem bevalt me, dus we spreken af voor drie dagen later. Bij de Italiaan. Maar op die bewuste middag kom ik een oude schoolkameraad tegen. We kletsen wat. We drinken wat. En u raadt het al: ik vergeet zowel de vrouw als de Italiaan. Een probleem.' Hier voegde hij een spanningverhogende pauze in. De vrouw luisterde aandachtig.

'En nu komt het. Ik besluit haar niet te bellen. Als je iets vergeet, moet je het goed doen, nietwaar. En na twee dagen al krijg ik een brief. Van haar. Duizend excuses, maar kon niet komen, enzovoort. Ziet u wat ik bedoel?'

En Schoonebeek glim­lachte verliefd.

'Tja,' peinsde de vrouw. 'Als je het zo bekijkt. Ik denk dat je gelijk hebt. Gewoon niks zeggen. Zo lossen die dingen zich dus op!' En ze draaide zich om en liep weg.

'Je wordt ontzettend bedankt!' riep ze een meter of twintig verderop nog. En verdween, Schoonebeek achterlatend met het ongeluk van het gelijk.