Sannes belofte

Schoonebeek zit achter zijn computer en achter zijn Duvel. En hij doet niets. Dat wil zeggen: hij zit naar dat scherm te staren zonder dat er van enige merkbare vorm van activiteit in en rond zijn lichaam sprak is. En dat duurt nu al de hele dag.

Nou ja.

Gisteren had hij een afspraak met een ongekend mooi (en dus lief!) meisje bij Langenboom. Hij was te vroeg, zij was enkele koninklijke minuten te laat. Maar in plaats dat ze zich naar zijn tafeltje spoedde en een halve verontschuldiging mompelde, raakte zij in gesprek met de jongen achter de bar. Zij bleken elkaar goed te kennen. En Schoonebeek kon niets anders doen dan te luisteren en ondertussen net te doen of het hele gesprek hem ontging.

Zo hoorde hij dat ze allebei aan de UvT studeerden. Hetgeen voor Schoonebeek een leermoment was, omdat hij tot op dat moment in de achteloze veronderstelling verkeerde dat het meisje vanuit Etten-Leur, waar zij woonde, nog nooit verder van huis was geweest dan een paar keer winkelen in Breda en misschien één keer een gewaagd uitstapje naar Roosendaal.

Ach, hij wilde zo graag de oudere, wijzere en meer bereisde van hen tweeën zijn. En dat legde haar niet onaanzienlijke beperkingen op.

Hoe anders was de werkelijkheid. Sanne en de jongen, die Erik leek te heten, waren een paar weken daarvoor met nog een handvol anderen naar Barcelona geweest, begreep hij. En dat was verder dan Schoonebeek ooit gereisd had. Die drie dagen Londen een klein jaar geleden bezorgden hem nu nog van tijd tot tijd een slapeloze nacht.

Nee, het te belopen deel van Tilburg, dat was zijn wereld.

En terwijl die twee jonge mensen zijn geduld tomeloos op de proef stelden (zij was toch zeker zijn afspraak), bekeek hij het meisje nog eens grondig vanuit zijn ooghoeken. Ze had een smal gezicht en dunne lippen. En haar ogen droegen meer leed dan bij haar leeftijd hoorde. Ze had vast een moeilijke jeugd gehad. Vader vertrokken, moeder aan de drank. Zoiets. En ze was de oudste thuis, zodat alle moederlijke kritiek op haar smalle schoudertjes neerkwam.

Ja, ze lachte dan wel om Eriks gevatte opmerkingen, maar Schoonebeek wist beter.

Niet alleen haar gezicht was trouwens smal. Haar hele lichaam was halverwege gestopt met vrouw worden. Uit protest tegen de veel te hoge eisen van haar moeder? Vast. Maar ondanks het feit dat ze hier en daar nog een tikje halfwas was, bezat ze een imponerende schoonheid die Schoonebeek verliefd deed huiveren. Mijn God, wat was zijn Sanne mooi.

'Maar wat kom je hier eigenlijk zo vroeg doen?' informeerde Erik.

Zij wees met haar prachtige hoofd naar Schoonebeek. 'Ik heb een date.'

Erik kon er de grap wel van inzien. 'Je vader zeker?'

Sanne knikte, terwijl ze lief, te lief, naar de jongen lachte. 'Precies,' zei ze. En toen tegen Schoonebeek: 'Sorry, ik heb geloof ik een beetje erg lang staan kletsen. Ik heb over een kwartiertje college. Maar ik mail je nog. Doei!'

Doei.

Schoonebeek was op slag zijn levensregel vergeten. Die hield in dat alle doeizeggers uit de wereld verwijderd dienden te worden, te beginnen met de directe omgeving van Schoonebeek.

En nu zit hij al sinds gisteravond achter zijn computer. Hij staart naar het scherm en verwijdert een paar keer per uur de binnenkomende spam. Er is de laatste twintig uur twee keer een e-mail binnengekomen die hij niet meteen hoefde te verwijderen. Een bericht van zijn dochter. Ze gaat komend weekend met haar vriend naar Haarlem. Dat hij het maar weet. En eentje van een oude vriend. Die komt over vijf dagen naar Tilburg en zou hem graag nog eens spreken. Ze dringen geen van tweeën echt tot hem door.

Er is maar één bericht dat hij wel wil lezen. Maar dat komt niet.