INHOUD JAN DE JONG
HOME
SPECIAAL
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
AUDIO

CuBra

 

Sannes oponthoud

Behalve eten, drinken en door de stad wandelen, doet Schoonebeek alles vanachter de computer. Zelfs slapen.

Achter het scherm en aan de toetsen heerst hij over zijn wereld. Hij bezoekt er uitgeverijen, op zoek naar leuke nieuwe boekjes. Hij abonneert er zich op kranten en tijdschriften en hij koopt er tierelantijnen waar hij alweer spijt van heeft zodra hij op “send” heeft geklikt. Tja.

Voorts jaagt hij er zijn berichten de wereld in. De stukjes voor de krant, natuurlijk. En ook de correspondentie met zijn fans. Want Schoonebeek heeft een bescheiden schare fans, die hem op gezette tijden van hun bewondering voor de meester kond doen. Goed, het zijn meest oudere dames, maar dat schijnt het lot van alle vaderlandse literatoren te zijn. Daar wil Schoonebeek verder niet moeilijk over doen.

Maar daarom beschouwt hij het wel als een klein feestje, als een andere afzender zich eens meldt. Zoals van de week. De splinternieuwe bewonderaarster was Sanne. In het elektronische bericht, dat besloot met “kusjes”, stelde zij zich voor als een achttienjarige studente uit Etten-Leur. Ze verhaalde van de warmte die zijn geschriften steeds bij haar teweegbrachten. Over het onderwerp van haar studie liet zij Schoonebeek in het ongewisse. Maar ze liet wel met enige trots weten dat ze op vrijdagavond en op zaterdag in Jopies Eetpaleis werkte. In het plaatselijke winkelcentrum.

En toen deed Schoonebeek iets, wat hij nog nooit had gedaan. Hij wandelde naar het station en kocht een retourtje Etten-Leur. Eerste klas, dat wel.

Op zijn plaats van bestemming moest hij wel even zoeken, want rond het station zag het er niet zo winkelcentrumachtig uit. Maar toen hij het eenmaal gevonden had, keek hij zijn ogen uit. Etten-Leur was toch een dorp? Een uit de kluiten gewassen dorp misschien wel, maar niettemin: een dorp. Maar dit winkelcentrum was dan toch veel te groot! En toen kwam er naast verwondering ook nog een kleine maar giftige portie afgunst bovendrijven. Waarom stond dit ding niet in Tilburg? Het zou een goed doel zijn voor zijn dagelijkse wandelingen. Want, moest hij eerlijk toegeven, door Emmapassage was je wel erg gauw heen. En de Heuvelpoort, ach ja, de Heuvelpoort.

Een beetje mokkend om zich heen kijkend, dreigde Schoonebeek de reden van zijn komst al vlug te vergeten. Maar toen zag hij het. Jopies Eetpaleis. Te bereiken langs een ruime trap naar de eerste etage.

Schoonebeek zocht zich een aardig plaatsje op het terras. Vanwaar hij de gangen van het personeel goed kon observeren. Er waren wel drie of vier meisjes die Sanne zouden kunnen zijn. Leuke meiden allemaal. Twee blonden, één met bruin en één met zwart haar. Schoonebeek keek gretig van de een naar de ander. Van hem mochten ze allemáál Sanne heten. En hem kusjes toezenden.

‘Wat mag het zijn voor u?’ Schoonebeek schrok. Waar kwam die man nou inenen vandaan? Dat moest Jopie zelf zijn. Schoonebeek bestelde een Duvel en bezon zich op manieren om zijn Sanne aan zijn tafeltje te krijgen. Er zomaar eentje aanspreken kon niet. Ze draafden alle vier als noeste werkpaardjes het voedselpaleis in en uit en het zag er niet naar uit dat Jopies werkrooster ruimte liet voor een gesprek met de klanten.

Daar kwam zijn Duvel. Bekwaam geserveerd door de beeldschone brunette die ontzettende lief naar hem glimlachte.

‘Sanne?’ Het was eruit voordat hij het wist. En meteen zag hij het belachelijke van zijn actie in. Er waren hier vier meisjes. En misschien had Sanne niet eens dienst vandaag! Het nerveuze zweet brak hem spontaan uit.

‘Ja?’ antwoordde het meisje.

‘Ja? Ik bedoel: ben jij Sanne?’

‘Ja,’ lachte het meisje. ‘En u? Wie bent u?’

‘Schoonebeek,’ zei Schoonebeek. ‘Jij hebt mij gemaild, dus ik was eigenlijk wel benieuwd naar je.' Hij stokte even. 'Je bent veel mooier dat ik had ge… hoopt.’

‘Goh,’ keek het meisje geamuseerd op hem neer. ‘En u bent veel eh, anders.’ Ze keek naar de Paleisdeur. Maar Jopie was in geen velden of wegen te bekennen.

‘Anders?’ wilde Schoonebeek weten.

‘Ja, anders,’ zei Sanne. ‘Ik weet niet…’

‘Ouder?’ voelde Schoonebeek de bui al hangen.

Ze knikte. ‘Ook ja.’

Op dat moment verscheen Jopie in de deuropening en nam misprijzend Sannes oponthoud in ogenschouw.

‘Ik geloof dat je verder moet,’ stelde Schoonebeek gelaten vast.

Het meisje knikte. En spoedde zich naar een ander tafeltje, teneinde een bestelling te noteren.

En Schoonebeek nam een berustende slok van zijn Duvel. Wederom had hij een tere meisjesziel gekwetst. Door alleen maar vierenvijftig te zijn. Zo makkelijk ging dat dus.

Maar toen Sanne even later weer langs zijn tafeltje rende, hield ze even in. ‘Ik mail u nog,’ fluisterde ze. Althans, zoiets verstond Schoonebeek toch.