INHOUD JAN DE JONG
HOME
SPECIAAL
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
AUDIO

CuBra

 

Scherven

Omdat Schoonebeek geen zin had om te koken, en omdat zijn broer vandaag tóch twintig jaar getrouwd was, leek het hem het beste om zo tegen half zes maar eens langs te gaan. Met een flesje wijn. Annekes kookkunst genoot binnen de beslotenheid van de familie Schoonebeek enige faam en daar had hij de lange wandeling van zijn huis naar de Burgemeester Jansenstraat graag voor over. Als een soort relict uit de tijd dat je nog moest werken voor je eten.

Het was koud onderweg En hij had zich een warmer welkom voorgesteld.

Broer deed zelf open en van Anneke ontbrak vooralsnog elk spoor. Toch durfde Schoonebeek er pas bij zijn tweede Duvel naar te vragen.

“Nee, ze is er niet,” deed Broer luchtig. Te luchtig. Zodat Schoonebeek het op een zuigen zette.

“Hoezo is ze er niet? Je bent vandaag getrouwd, man. Eh.. twintig jaar geleden dan.” Schoonebeek kon zich de eerste helft van zijn broers trouwdag nog levendig voor de geest halen. Over het tweede deel was geleidelijk de nevel van een alcoholische roes neergedaald. Het was een redelijk zonnige, maar wel besneeuwde januaridag geweest. Ten stadhuize had de ambtenaar (met zo’n schalks bedoelde blik op Annekes hoogzwangere buik) voorgesteld om de zaak maar snel af te handelen. Zodat ze een half uur te vroeg bij het restaurant in de Oisterwijkse bossen arriveerden. Waarop Schoonebeek, Broer en enkele gelijkgestemden besloten de wijnvoorraad alvast maar aan een nader onderzoek te onderwerpen. Het was allemaal nog bijzonder aangenaam geworden. En toen Anneke zes weken later van haar eersteling beviel, was alles tussen Broer en haar weer koek en ei. Met Schoonebeek bleef ze meer moeite houden. Teneinde haar huwelijk niet al te zeer in de waagschaal te stellen, had ze namelijk besloten dat hij de kwade genius achter het trouwdagdebacle moest zijn. En op die voet sukkelden Broer en Anneke nu alweer twintig jaar voort.

“Ze was er wel,” onderbrak Broer Schoonebeeks retrospectief. “Maar ze is even weggegaan. Voor een boodschap, denk ik.”

Als antwoord behoefde Schoonebeek slechts ostentatief zijn horloge te raadplegen. Voor boodschappen begon het wel een tikje aan de late kant te worden.

“Goed, goed,” gaf Broer zich gewonnen. “Ze heeft in gespannen toestand het pand verlaten.”

“Waarom?” likte Schoonebeek zijn lippen alvast af.

Maar broer haalde zijn schouders op. “Ik vroeg alleen maar wat we vanavond aten.”

‘Hetgeen een alleszins redelijk verzoek om informatie is,” leek Schoonebeek. “Was ze al begonnen met koken?”

Broer schudde van nee. “Ze zat daar maar, dus ik dacht: zou er iets zijn?”

Logisch, vond Schoonebeek.

“Maar ja, hoe begin je daar dan over hč? Dus toen vroeg ik maar wat we aten. Ik bedoel, als ze eenmaal aan het praten is, komt de rest vanzelf. Dacht ik.”

Schoonebeek kon niet anders dan zijn broer prijzen om deze subtiele wijze van communiceren. Al werd het probleem er niet meteen helderder van. Niettemin keek Broer hem verwachtingsvol aan.

Schoonebeek hief zijn lege glas en verklaarde: “Goede raad is duur.” Waarop Broer zich naar de keuken haastte voor nog eens twee Duvels.

“Weet jij hoe ze een twintigjarig huwelijk noemen, qua stofnaam?” vroeg Schoonebeek toen de grote kelken weer gevuld waren.

“Blik? Brons? Plastic? Aluminium?” deed Broer een paar ongeďnspireerde suggesties.

“Kristal.”

“Kristal?”

“Kristal. De meest fragiele aller grondstoffen die in een huwelijksleven langskomen. Twintig jaar is een breekbaar moment, broertje.”

Broer liet een kort, bewonderend gefluit horen. Hetgeen Schoonebeek gelaten liet passeren.

“Maar wat nu?” fluisterde Broer.

“Zelfredzaamheid,” antwoordde Schoonebeek beslist. “Het antwoord is zelfredzaamheid.” Hij bood zijn broer een ogenblik de gelegenheid om hem bij te benen. Toen vervolgde hij: “Je hebt iets erg verkeerd gedaan. Dat is duidelijk. Wat precies zal voor de eenvoudige mannelijke geest voor altijd duister blijven. Het is verspilde energie om dat te achterhalen. Vergeefse moeite. Je bent gestraft en dat dien je als een man te dragen. Door haar te tonen dat je ook zonder haar kan. Da’s de snelste manier om haar terug te krijgen. Doe je dat niet, dan ligt heel dat kristallen huwelijk van jou definitief aan scherven.”

Broer knikte alsof hij het begreep. “Maar hoe pakken we dat aan?” We.

Schoonebeek legde een hand op de schouder van Broer. Om hem deelgenoot te maken van zijn eigen wereldwijsheid.

“Je moet keuzes maken. Wil je bijvoorbeeld verhongeren of eten?”

“Eten natuurlijk,” wist Broer heel zeker.

“Mooi,” sprak Schoonebeek. “Pak je jas, dan gaan we eten. Jij betaalt, want het is jouw trouwdag. En Du Bonheur ligt op loopafstand.”

En terwijl Broer naarstig naar zijn jas en zijn creditcard zocht, flitste het even door zijn hoofd dat Anneke misschien wel had zitten wachten, totdat hij haar mee uit eten vroeg. Want het was tenslotte ook een beetje haar trouwdag. Maar toen Schoonebeek hem even later vanuit de gang tot spoed maande, vervluchtigde die rare gedachte al snel. En verheugde hij zich op de aanstaande maaltijd.