Stemgedrag

Schoonebeek zelf beschouwt het als een wonder der natuur. Prachtig, zoals hij in elkaar zit. Neem nou bijvoorbeeld de psyche. Da’s toch een knap stukje werk. Zoals die allerhande overlevingsmechanismen activeert, als het allemaal eens niet zo lekker vlot.

Neem nou vandaag. Toen hij vanmorgen wakker werd, werd hij gekweld door zorgen. De precieze aard ervan achterhalen, nam het grootste deel van de ochtend in beslag. En toen was ie er nog niet uit. Twee grote zorgen kwelden hem en het wou maar niet duidelijk worden, wélke dat precies waren. En daarom lag Schoonebeek zwaar te piekeren.

Het was inmiddels één uur geweest, maar de gordijnen van huize Schoonebeek waren nog dicht. Hij had zijn bed tot nu toe slechts twee keer verlaten. Allebei de keren was dat om zichzelf een fors glas port in te schenken. Naast het glas bevond zich een boek op het nachtkastje. Oblomov. Een aanstekelijk werkje, zoveel was hem inmiddels wel duidelijk. Want ondanks het feit dat er zorgen en beslommeringen waren, lukte het hem vooralsnog niet om tot enige activiteit te komen.

En da’s mooi.

Want wat heb je eraan, om door het leven te gaan draven, als je nog niet weet wat je te doen staat? Niks toch? En daarom bewondert hij die psyche zo. Die weerhoudt hem er toch maar mooi van om domme dingen te gaan doen. Nee, voorlopig ligt hij hier goed.

Intussen breekt hij zich wel het hoofd over die problemen. Bestaan ze wel? Of zijn ze hem ingegeven door die late lectuur van Oblomov gisteravond? Hij heeft werkelijk geen flauw idee. En zo lang hij zijn zorgen niet kent, kan hij er ook niet eentje kiezen om te gaan oplossen.

Kiezen.

Natuurlijk! Het is vandaag dinsdag. En er dient gestemd te worden, omdat er op woensdag een biddag voor het gewas is. En dat vindt Schoonebeek goed. Bidden voor het eten en bidden voor het wassen. Klinkt allemaal heel hygiënisch.

Maar dan openbaart het probleem zich toch ineens in zijn volle omvang. Gaan stemmen is één. Maar op wie dan? Schoonebeek draait zich nog maar eens lekker om in zijn bedje. Hij heeft sinds zijn achttiende nog geen stemronde overgeslagen. En bovendien is zijn stemgedrag tot op heden redelijk stabiel geweest. Maar ja. Hij heeft ondertussen wel het gevoel dat de politiek het contact met hem een beetje is kwijtgeraakt. De laatste drie keer wist hij anderhalve week na de verkiezingen al dat hij vergist had. En dat hij wellicht beter thuis was gebleven.

Stemmen met de voeten, noemde een televisiesocioloog dat. Stemmen met de rug zou in Schoonebeeks geval beter passen. Wat hij ligt daar maar. En hij tobt. Zij eigen zwaartekracht drukt het bed stevig tegen hem aan. En onder dat bed de rest van de wereld.

Hij draait zich op zijn rechterzij en tast naar het lege portglas. Dat valt. En keurig van zijn voetje breekt.

In een mooi alfabetisch rijtje fladderen de namen nog eens door zijn hoofd. Van Aarts tot Sparidaens.

Schoonebeek zucht. En legt zich de discipline op om nog eens een vers glas port te gaan halen.

Dan laat hij zich weer zachtjes in zijn matras zakken. En hij weet het nu al: over zijn stemgedrag zal hij morgen niet te spreken zijn.