Jan de
Jong
Schoonebeek
________________________________
Stilstand
Vroeger, ja dat
weet Schoonebeek nog wel, werd een mens van overheidswege
voortdurend in het ongewisse gelaten. Vertragingen op het spoor?
Urenlang staan kleumen op een winters perron of broeien in een
zonovergoten treinstel, zonder dat er ook maar ergens iemand op het
idee kwam om uit te leggen wat er aan de hand was.
(Behalve die ene
conducteur, herinnert Schoonebeek zich nu, die op het moment dat de
volledige treinbevolking na een half uur ernstig uitgekeken dreigde
te raken op de weidse akkers aan weerszijden van een traag stromend
riviertje met in de verte een tamelijk krakkemikkige ophaalbrug, het
gelach van de mopperende meute over zich afriep door via de intercom
te melden: “Mooi hè, zo’n bruggetje.”)
Dat is
tegenwoordig wel anders. De aspirant-reiziger krijgt me een hoop
informatie te verwerken over kapotte treinstellen, ongelukken en van
alle koper ontdane baanvakken. Een mens zou er door dat bos aan
informatie die ene belangrijke boom (hoeveel vertraging heb ik)
gewoonweg door uit het oog verliezen.
De
verkeersinformatie op de weg heeft dat spoorwegsysteem nu
overgenomen. Geen idee hoe lang de files zijn, omdat de luisteraars
worden overspoeld met feitjes over oorzaakjes. Gekantelde
vrachtauto’s. Kop-staartbotsingen met alleen maar blikschade.
Spookrijders. Een volledig uitgebrande lease-vloot.
Maar van de week
keek Schoonebeek toch even op vanuit zijn luie stoel. Op de A58, zo
meldde de nieuwslezer van dienst, stond tussen Bavel en Goirle een
file van vier kilometer. De oorzaak? Er stond een auto stil op de
rijweg. Schoonebeek was aangenaam verrast door deze verklaring.
Alsof er een brand werd gerapporteerd, veroorzaakt door vuur.
Natuurlijk stond er een auto stil op de A58. Er stond zelfs vier
kilometer aan auto’s stil op de A58.
Schoonebeek keek
op zijn horloge. Het was tien voor half elf. Echt een dag om eens
lekker vroeg met een aperitief te beginnen. |