Jan de Jong

Schoonebeek

________________________________

Twitteren

Ik koop deze maand waterijsjes in plaats van paprikachips.

Schoonebeek leest de mysterieuze mededeling op zijn scherm nu voor de vierde keer en houdt niet op zich te verwonderen. Natuurlijk, het is buiten 27 graden en doe daar hier binnen nog maar een graadje of twee bij. Die ijsjes lijken dan wel logisch. Een stuk beter dan paprikachips. Bestaan die trouwens nog? Paprikachips kent Schoonebeek van vroeger. In het zwembad. Als je met een kwartje naar de kiosk mocht om iets te kopen. Vijf dropsleutels bijvoorbeeld. Of vijf schuimblokken. Of drie dropsleutels en twee schuimblokken. Maar op zekere leeftijd was dat snoepgoed niet cool meer. En dat in een tijd dat cool ook nog niet zo heette.

Nee, de zesdeklassers kochten chips. Paprikachips. In van die kleine zakjes die ontploften als je ze niet vakkundig openmaakte. Alle chips in het zand. Hilariteit alom: kijk, dat was er zo eentje die nog niet aan chips toe was. Hij had beter dropsleutels voor zijn geld kunnen kopen. Of schuimblokken. Maar als je zo’n zakje geroutineerd, snel en zonder schade wist te openen, hoorde je er bij. Waarbij? Bij de zesdeklassers. Schoonebeekje en een paar vriendjes kregen de zakjes op zekere dag gematigd schadeloos open. En drentelden vanaf toen trots achter de zesdeklassers aan – ook al zaten ze pas in de vijfde.

Ach ja, denkt Schoonebeek nu niet zonder weemoed terug. Paprikachips, ja, die had je toen.

Tegenwoordig is hij meer van de pinda’s. Vers gebrande. Van de markt. Of van de plakjes worst. Die doen het namelijk ook heel goed naast een paar glazen Duvel. Of nieuwe haring natuurlijk. Dat je dan ’s avonds eerst een Duveltje neemt. Dan twee haringen aan de staart naar binnen laat glijden. En vervolgens die diertjes ruimschoots laat zwemmen in nog meer bier.

Waterijsjes zijn ook iets van vroeger. Die kreeg je altijd bij de avondvierdaagse. Van die lekkere dubbele op twee stokjes. En die zie je dus ook nooit meer.

Wat snakken de zesdeklassers van nu, vraagt Schoonebeek zich af. De laatste keer dat hij cafetaria betrad, ligt al weer enkele jaren achter hem. Maar het duizelt hem nog steeds als hij zich het exorbitante aanbod voor de geest haalt. Van de meeste dingen had hij nog nooit gehoord. Omdat het druk was, was hij de tijd doorgekomen met een raadspelletje. Dan stond op de prijslijst boven de ovens bijvoorbeeld ‘sito-stick’ of ‘mexicano’ en dan probeerde Schoonebeek te bedenken welke van de uitgestalde waren bij die exotische benamingen zouden horen. En telkens als iemand dan zoiets moeilijks bestelde, kon hij zijn combineervermogen toetsen. Het kwam zelden uit.

Wat ze ook hadden: kroketten, frikandellen (met een ‘n’ in het midden!), nasiballen, bamischijven en loempia’s. Allemaal dingen van vroeger. En friet natuurlijk. In puntzakken zelfs! Met mayonaise (wat in feite een soort laffe frietsaus was) en piccalilly.  Maar ook tartaarsaus, friet speciaal, friet stoofvlees, friet oorlog en friet joppisaus.

Geen idee!

Ongetwijfeld hebben de zesdeklassers van nu geen moeite om hun keuze daar te bepalen.  Schoonebeek keerde indertijd huiswaarts met twee kroketjes en een frietje met piccalilly en heeft vervolgens nooit meer een voet in een dergelijke gelegenheid gezet.

Ik koop deze maand waterijsjes in plaats van paprikachips.

Schoonebeek kijkt nog eens naar die zin uit een ver verleden. Die daar op dat scherm staat. “Twitter” staat er boven. En da’s dan weer iets nieuws, weet hij uit de krant. En hij peinst langdurig over de vraag wie er zo ouderwets is om aan waterijsjes en paprikachips te denken en tegelijkertijd zo modern om de wereld daar via Twitter kond van te doen.

Hij weet het niet. Hij loopt naar de koelkast en denkt hardop. Ik neem vanavond oude kaas bij mijn Duvel. Hij kan een brede lach niet onderdrukken. En daar heeft niemand iets mee te maken! twittert hij er dan vrolijk achteraan.