Verjaardag

Omdat zijn vriendin jarig was, liep Schoonebeek goedgeluimd met een boeket en een gedicht over de zonovergoten Korvelseweg. De goede stad was kleurig en feestelijk lawaaierig. Hij genoot. Totdat een man van weinig woorden hem zwijgend staande hield. Schoonebeek keek hem enigszins verstoord aan.

Waar moet dat heen? leek de man te zwijgen.

'Mijn vriendin verjaart vandaag,' verklaarde Schoonebeek derhalve en toonde de zwijger het boeket. En omdat de man geen aanstalte maakte om opzij te gaan, deed Schoonebeek een stapje naar links. Maar de man schoof mee, hem zo nog steeds de doorgang versperrend. Zo kon het lang gaan duren.

'Wat wilt u van me,' informeerde Schoonebeek daarom maar eens.

'U bent nogal vrolijk,' verbrak de man het zwijgen in een indrukwekkende kegel. 'U lijkt me een gelukkig mens.'

'Ik heb ook een heel lieve vriendin,' antwoordde Schoonebeek. Iets te vrolijk, wellicht. 'En ik wil nu eigenlijk naar haar toe.'

En hij probeerde een stap naar rechts, maar weer bewoog de man mee.

'Ik wil dat u eerst naar me luistert,' beet de man hem toe. Waarop Schoonebeeks houding gelaten verslapte. Het ware zo.

'In tegenstelling tot u, ben ik betrekkelijk ongelukkig,' stelde de kegel. 'Tenminste, sedert de dood van mijn vrouw, nu achtenhalf jaar geleden.'

'En stevig aan de drank,' begreep Schoonebeek.

'Nee, dat valt nog alleszins mee. Ik kan de fles goed laten staan. Als het nodig is.'

'En?' wilde Schoonebeek graag weten. 'Is het nog wel eens nodig?'

De man toonde een beminnelijke glimlach.

'Soms. Meestal.'

En hij leek na te denken.

'Alleen als ik iets te vieren heb … Dan trap ik weleens door m’n rem … Zoals nu bijvoorbeeld … Omdat ik…'

'En welke feestdag houdt u er vandaag op na?' onderbrak Schoon­ebeek om het tempo gaande te houden.

'M'n verjaardag,' zuchtte de man. 'Ik zie vandaag Abraham.'

'Nou, van harte,' vond Schoonebeek.

'Dat valt niet mee, hoor,' veerde de man op. 'Als je altijd alleen bent zoals ik. Om dan ook nog iets van je verjaardag te maken. Zonder dat de mensen je meteen aan de periferie van de samenleving plaatsen, bedoel ik.'

'Dat wil ik graag geloven,' gaf Schoonebeek uit tamelijk recente ervaring toe.

'En omdat ik maar één verjaardag per jaar heb,' voelde de man zich tekortgedaan, 'krijg ik ook niet echt de kans om te wennen. Kijk, meneer. U hebt een vriendin, een hele lieve zelfs, zoals u zelf zegt. Dat maakt al twee verjaardagen per jaar. En verder broers, zussen, ouders, allemaal dubbel. En die zijn allemaal ook weer jarig. Begrijpt u mij een beetje?' De man leek het haast te smeken. Maar Schoonebeek had werke­lijk geen idee.

''t Is allemaal niet eerlijk,' zei hij daarom maar op goed geluk. En hij begon zich een beetje bemiddeld te wanen. Wat eerlijk gezegd geen onprettig gevoel was.

'Ik moet nu verder,' sprak hij daarom tevreden.

'Mijn vriendin,' voegde hij er kordaat aan toe, toen de man weifelde.

En hij stapte dapper langs hem heen. Maar toen hield hij in, keerde op zijn schreden, keek de man vol in het gelaat en overhandigde hem de bloemen.

'Hartelijk gefeliciteerd,' zei hij minzaam en hij meende een korte sprankeling in 's mans ogen te bespeuren. Maar het kon ook de lichtval zijn.

En hij zette zijn tocht voort. Naar de mooiste verjaardag. Van zijn liefste vriendin.

De stad vierde feest.