Verklaring

Toen Schoonebeek nog een Schoonebeekje was, hadden ze bij hem thuis een prachtige grote Winkler Prinsatlas, waar hij uren in kon bladeren. En soms ook met een paar rake potloodstrepen de wereld naar zijn hand kon zetten. Er stonden landen in die nu niet meer bestaan (Rhodesië). En ook ontbraken er landen die in de vele jaren daarna aan het wereldbestand zijn toegevoegd. Het eerste nieuwe land van na de Winkler Prins was Bangladesh, waarover George Harrison ooit nog zo kommervol heeft gezongen. Daags na de onafhankelijkheid door Schoonebeekje keek hoopvol zijn Winkler Prins in, op zoek naar de nieuwe loot aan de mondiale stam. Maar niks. Het heette nog steeds gewoon Oost-Pakistan. Misschien had zoiets tijd nodig, bedacht hij. Maar een week later was de wijziging nog steeds niet doorgevoerd. Met Schoonebeekjes vertrouwen in de Dingen is het sedertdien nooit meer goedgekomen.

Een ander land dat in die jaren enige furore maakte was de V.A.R. Volgens de Winkler Prins had je er twee van: V.A.R. (Egypte) en V.A.R. (Syrië). Waarbij V.A.R. blijkens de toelichting stond voor Verenigde Arabische Republiek. Nu, zo’n vier decennia later, kan Schoonebeek zich niet herinneren dat hij ooit van het bestaan van die V.A.R. gehoord heeft, behalve dan die droge vermelding in de altlas uit zijn jeugd. Bij zijn weten zijn Syrië en Egypte altijd twee zeer onafhankelijke landen geweest, met presidenten die geenszins bereid leken ook maar een piepklein deeltje van hun macht met anderen te delen. Zal wel een grapje van Nasser en Assad geweest zijn. Nooit meer bij stil gestaan later.

Maar een week of wat geleden moest hij weer heel erg aan de V.A.R. denken. Voornamelijk omdat hij een brief kreeg van de krant waarvoor hij zijn stukjes schrijft. Ze wilden het contract met hem volgaarne verlengen, stond daarin (jazeker!). Maar daar kwam wel weer een administratief nieuwigheidje bij kijken. Hij diende daartoe een V.A.R.-verklaring over te leggen. Het speet de administrateur oprecht dat hij Schoonebeek hiermee moest lastigvallen, stond in de begeleidende standaardbrief, maar uiteindelijk zou iedereen er beter van worden of zoiets.

De V.A.R.-verklaring diende Schoonebeek zelf aan te vragen bij de belastingdienst. In Winterswijk of all places. Het aanvraagformulier stond gelukkig op internet. Al moest Schoonebeek het wel downloaden, uitprinten, invullen en met de papieren post opsturen. Tot zover de vooruitgang.

Het formulier was helder. Wat voor werk doet u? ‘Stukjes schrijven’. Hoe classificeert u het geld dat u ermee verdiend? Hm, dacht Schoonebeek. Een extraatje, toch? En inderdaad, één van de invulmogelijkheden was ‘Extra inkomsten’. De rest van de vragen beoogden slechts de bevordering van de triviale kennis van de belastinginspecteur. Sofi-nummer, schoenmaat en meer van dat soort dingen.

En toen moest Schoonebeek maar liefst drie weken wachten. Op de blauwe envelop uit Winterswijk.

Maar van de week was ie er. Met een epistel van anderhalf kantje erin. Terwijl de gevraagde verklaring zelf niet meer dan drie regels in beslag nam. Ze zijn te mooi om ze niet even kort weer te geven.

De belastinginspecteur verklaart dat de inkomsten uit de activiteit ‘stukjes schrijven’ volgens Schoonebeeks eigen opgave gezien moeten worden als ‘extra inkomsten’.

En dan nog een hoop gewauwel over beroep aantekenen tegen deze verklaring enz. enz. enz.

Schoonebeek las de brief drie keer door. En na twee Duvels nog eens drie keer. En nog eens. Het hielp allemaal niet. Dit was toch geen verklaring van de belastingdienst? Het was zijn eigen verklaring! Veel leuker moeten ze het niet willen maken. En hij kreeg ineens een heel warm gevoel voor de koene ambtenaar die deze volstrekt zinloze klus zo adequaat geklaard had.

Er zijn nog een hoop brave lieden op aarde.