Voornemens

Het grappige van goede voornemens is dat ze zo lekker lang meegaan. Tenminste bij Schoonebeek. Volgend jaar ga ik een beetje meer bewegen, is er zo eentje. Het doorlopende succes van dat voornemen, is vooral gelegen in het eenvoudige feit dat Schoonebeek er al op 2 januari de zin absoluut niet meer van in ziet. Hij weet dan niet eens meer hoe hij anderhalve dag geleden überhaupt op dat doldwaze idee gekomen is.

Eens wat vaker naar een mooi concert of een belangwekkende film gaan. Ook zoiets. Al blijft Schoonebeek daar toch meestal wel een heel jaar lang een beetje tegenaan hikken. En terwijl de lijst van gemiste films en concerten doorheen het jaar allengs langer en deprimerender wordt, houdt zijn lust om nu daadwerkelijk eens iets te ondernemen daarmee geen gelijke tred. Bij langen na niet zelfs. Dat komt vooral omdat Schoonebeek niet graag ergens in zijn eentje naar toe gaat. En als man alleen, moet hij dan toch voortdurend op metgezellenjacht. En dat is niet leuk. Want afgezien van het feit dat Schoonebeek er niet zo heel erg goed tegen kan als er eens iemand “nee” zegt, vindt hij de vraag alleen al zijn zielige status van eenzame te zeer benadrukken.

Maar dit jaar heeft hij nu toch een heel nieuw voornemen. Hij gaat trouwen! Waarmee ook het andere voornemen wat beter in de markt komt te liggen. Hij is dan immers niet meer alleen en kan samen met zijn gloednieuwe vrouw naar elk concert en iedere film die maar langskomt! Klein detail: de jonge vrouw op wie hij al sedert juni vorig jaar een ernstig oogje heeft, weet eerlijk gezegd nog van niks. Wat dat betreft heeft Schoonebeek nog een heel traject te gaan.

Om te beginnen zal hij, man van zeer middelbare leeftijd, aan haar, jonge, aantrekkelijke en bovenal intelligente deerne, duidelijk moeten maken dat hij in de race is voor haar. Want daar komt ze uit zichzelf ongetwijfeld nooit op! En dan moet hij natuurlijk ook nog aantonen dat hij haar heel wat meer te bieden heeft dan zijn eigen rustige oude dag – want dat zal wel het laatste zijn waarop zij zit te wachten.

Hij kijkt eens in de spiegel. En vindt dat hij er niet slecht uit ziet. Voor zijn leeftijd. Maar wat ziet zij? Zelf een toonbeeld van verrukkelijke schoonheid, zal zij wellicht toch wat hogere eisen stellen aan leeftijd, conditie en algehele fysieke gesteldheid van een mogelijke levenspartner.

In de krant las hij dit weekeinde een stukje over een kansloze Amerikaanse presidentskandidaat. Dennis en nog wat, heette die man. Maar hij kon zo kansloos niet zijn, iedereen beschouwde hem toch al een tikje als winnaar. En dat kwam door zijn vrouw Elisabeth. Want saaie Dennis was 61 en zijn briljante en beeldschone Britse echtgenote was 30. Zo meldde althans de NRC, toch geen krant die de nuance ontgaat. Er stond een foto bij van het nog immer verliefde stel om het artikel te adstrueren.

Tja, denkt Schoonebeek dan, als zo’n Dennis dat kan… En hij haalt zich de vrouw van zijn dromen maar weer eens voor de geest. Da’s niet zo moeilijk, want ze wandelt al een dikke zes maanden voortdurend over zijn netvlies.

En bij iedere stap die zij in zijn gedachten zet, neemt Schoonebeeks vertrouwen in een goede afloop evenredig af. Alleen al door het onderwerp voorzichtig ter sprake te brengen, zal hij zich grenzeloos blameren. Schoonebeek zucht. En begint nu al te vrezen dat ook dit weer zo’n zelfrepeterend voornemen zal gaan worden.

Hoe heeft die dekselse Dennis dat toch voor elkaar gekregen…?