Vooruit, achteruit

Schoonebeek is doorgaans niet zo van het vooruit- en terugblikken. En dat heeft dan weer alles met zijn gevoel van voortdurende tekortkoming te maken. Want als er niks is om trots op te zijn, dan wordt een mens van achteruitkijken niet erg vrolijk. Een enkele keer overvalt de neiging Schoonebeek wel. Maar dan ziet hij al gauw voor zich hoe hij het allemaal liever had gehad. Zijn eenzaam leven zou zich dan veraangenaamd weten door de genoeglijke aanwezigheid van een mooie en intelligente vrouw. Nee, nee, niet zomaar eentje. Slechts die ene.

Nou, jammer dus.

Ook zou zijn naam afgelopen jaar genoemd zijn voor belangrijke literaire prijzen. Maar zelfs de minder belangrijke klopten niet bij hem aan. Kranten en televisierubrieken van naam zouden hem regelmatig opzoeken om zijn licht te doen schijnen over de grote maatschappelijke, culturele en politieke vraagstukken van het moment. Maar in 2008 is hij één keertje door Omroep Brabant gebeld. Het bleek een vergissing.

Ook aan vooruitdenken doet Schoonebeek liever niet. En hij heeft daarvoor twee goede redenen. Ten eerste realiseert hij zich terdege dat de toekomst niet bestaat. Het verleden, goed, dat is er. Daar kun je op terugzien. Maar de toekomst? Die bestaat toch uit van alles wat er nog niet is? Nou dan.

Eigenlijk zou deze filosofische gedachte voldoende moeten zijn. Maar Schoonebeek is zich pijnlijk bewust van een tweede, onderliggende reden om niet naar voren te turen. En dat is zijn gebrek aan hoop op verbetering.

Als hij die ene beeldschone en zeer begaafde dame aan zich wil binden, dan zal hij toch op zijn minst zijn genegenheid voor haar kenbaar moeten maken. Met alle risico’s van dien. Misschien schiet ze wel in de lach. Of kiest ze voor een meer directe aanpak en wijst ze hem botweg af. Of, of…

Natuurlijk, zo houdt Schoonebeek zich voor, bestaat er altijd de mogelijkheid dat ze hem om de nek vliegt en huilend van geluk informeert waarom hij hier zo lang mee gewacht heeft. Maar ja. Al die moeite, al die spanning, al die onzekerheid. En waarvoor? Voor het eeuwig geluk dat in de praktijk ook wel weer zal tegenvallen. Nee, Schoonebeek neemt liever het zekere voor het onzekere en doet niets.

Met die literaire prijzen is iets vergelijkbaars aan de hand. Om daarvoor in aanmerking te komen, lijkt het niet onverstandig om eerst eens met een meesterstuk te komen. Maar daar gaat natuurlijk best veel energie in zitten. En wie zegt er dat ze dan wel met die grote prijs aan komen zetten?

De kranten en de televisie dan? Maar die kennen hem helemaal niet. Hij zou eens wat opiniestukken in kunnen sturen. Dat heeft hij in het verleden trouwens al twee keer gedaan. En beide artikelen werden nog geplaatst ook. Maar ja, om dan aan een derde stuk te beginnen… Een mens kan wel bezig blijven!

En daarom kijkt Schoonebeek nu vooruit, noch achteruit. Nee, hij kijkt uit het raam, glas Duvel op de vensterbank, en denkt aan alles wat geen deel uitmaakt van zijn leven. Aan rijkdom en aan roem. Maar toch vooral aan haar.