Vuurwerk

Hoewel Schoonebeek prat gaat op een zekere mate van anarchisme, ziet hij die eigenschap toch vooral als een exclusieve privé-aangelegenheid.

Andere mensen moeten zich aan de regels houden. En niet zo zuinig ook. En al helemaal als ze tot generaties behoren die de jaren zestig niet actief hebben meegemaakt.

Zoals die drie jongens die vlak voor zijn huis vuurwerk aan het afsteken zijn. Terwijl het nog niet eens half december is. Strikt verboden dus, wat deze onverlaten doen. En omdat Schoonebeek van nature niet zo’n held is, durft hij er pas iets van te gaan zeggen na een Duveltje of drie.

‘Jongelui,’ bralt hij als hij de jongens tot op zo’n tien meter genaderd is. ‘Jullie sterk storende en niet bepaald sociale gedrag is aanslag op de rust in de buurt. Alwaar lezende en denkende lieden stilte behoeven, om hun geestelijke talenten ten volle kunnen ontwikkelen.’

De jongens kijken hem een ogenblik met open mond aan. Daarna werpen ze elkaar eenzelfde lege blik toe. Waarna er één een rotje aansteekt, dat hij Schoonebeek met een sierlijke zwaai toewerpt.

Het projectiel knalt vlak naast hem uit elkaar. Maar Schoonebeek doet alsof hij het niet merkt.

‘Het wetboek van strafrecht en de plaatselijke politieverordening,’ zo vaart hij voort, ‘zijn nogal expliciet over dergelijk luidruchtig gedrag. Maar dat is natuurlijk niet de belangrijkste reden waarom ik hier mijn afkeuring kom betuigen.’

De jongens lijken nu echt een ogenblik de draad kwijt en gooien er nog maar eens een gillende keukenmeid tegenaan. Die een ogenblik rond Schoonebeeks voeten cirkelt en zich dan keurig anderhalve meter terugtrekt voor een kort afsluitend knalletje.

‘Nee, het is vooral jullie eigen welzijn, waar ik me zorgen over maak. In het bijzonder jullie laagontwikkelde normbesef.’

En nu doet een der jongen een voorzichtige stap in zijn richting. Echt zo’n leiderstype.

‘Jij moet je bek houden,’ articuleert hij tamelijk belabberd maar wel effectief.

‘Dat zou niet helpen,’ repliceert Schoonebeek evenwel. ‘Zwijgen staat namelijk haaks op mijn uiteindelijke doel: jullie ervan overtuigen dat het goede pad weliswaar niet meteen de makkelijkste optie is, maar op langere termijn wel de verstandigste.’

‘Waar heeft ie het over?’ vraagt één van de andere jongens aan de leider. Maar die haalt zijn schouders op. In volstrekte verwarring.

‘Het gaat om jullie geestelijke welzijn,’ probeert Schoonebeek te verduidelijken. ‘Daar maak ik me zorgen over.’

‘Hij is echt gek, hè?’ probeert de tweede jongen zijn ergste vermoedens bevestigd te krijgen.

‘Nee, hij is een eikel die zijn bek moet houden,’ schept de leider enige duidelijkheid. En terwijl hij de primitieve blik op Schoonebeek richt: ‘Omdat hij anders klappen gaat krijgen.’

‘Nee, nee,’ protesteert Schoonebeek. ‘Je begrijpt er helemaal niets van. Het gaat om het klappen van dat vuurwerk. Dat moet afgelopen zijn. Omdat wij, mannen van het woord, dat als hinderlijk ervaren.’

‘Hartstikke maf,’ mengt nu ook de derde jongen zich in de conversatie. ‘Laten we weggaan.’

Dat lijkt Schoonebeek ook verreweg de verstandigste oplossing. Maar de leider steekt een arm in de lucht. En iedereen zwijgt. Want er dreigt iets belangrijks te komen.

‘Je krijgt precies tien tellen, ouwe,’ oreert de leider. ‘En dan maakt ik je helemaal dood.’

‘Nou, nou,’ sust Schoonebeek nog wat. Maar de leider komt een stap naar voren terwijl hij ‘Eén’ zegt. En: ‘Twee, drie.’

Schoonebeek begint zich zorgen te maken. Wat als deze jongen helemaal niet tot tien kán tellen? En daarmee in het zicht van zijn kornuiten een fikse imagobeschadiging oploopt?

‘Vier, vijf.’ En bij elk getal komt de jongen een stapje dichterbij.

‘Zes.’

Verbeeldt Schoonebeek het zich, of begint het tellen echt langzamer te gaan? En hij neemt een resoluut besluit. Voordat deze arme jongen zo meteen in tranen uitbarst, omdat hij niet op ‘acht’ kan komen, moet er iemand de wijste zijn. Om die reden, en om die reden alleen, draait Schoonebeek zich om en gaat weer naar binnen.

‘Arme jongens,’ mompelt hij even later, terwijl hij Schubert een paar streepjes harder zet om het geknal wat naar de achtergrond te drukken.