Weduwe

“En wat vind je van deze?” wilde Leo van Schoonebeek weten. Een half uurtje geleden had Leo nog slechts tot het bewegende decor van de stad behoord. Althans voor Schoonebeek. Maar nu reeds was hij doorgedrongen tot de kring der intimi. Alwaar hij zich had ingekocht met royaal aangeboden tripels en een klein stapeltje vertrouwelijke brieven.

“Meteen na de dood van mijn man ben ik weduwe geworden,” citeerde Leo. Schoonebeek knikte, grinnikte en nam een slok. Het tragische lot van én een man verliezen, én weduwe worden, had inderdaad iets kolderieks.

“U bent toch die mijnheer van die stukjes?” had Leo hem drie tripels geleden benaderd. En op het gevaar af dat de man hem voor een andere schrijver hield, had Schoonebeek bekend.

“Dan heb ik iets leuks voor u,” bood de man ruimhartig aan. Hij stelde zich voor als Leo. Een man met een weinig inspirerend beroep. Hij ging over de ingekomen post bij een grote Tilburgse verzekeraar. Een saaie negen-tot-vijfbaan, waar Leo niettemin nog iets aardigs van had weten te maken. Hij was zich gaan amuseren met de wijze waarop mensen hun leed probeerden te verwoorden.

“Of deze: Een voetganger kwam plotseling van de stoep en verdween zonder een woord te zeggen onder mijn auto.”

“Ik ben toch meer van de familieperikelen,” had Schoonebeek zich na een tiental brieven al wel een voorkeur gevormd. Waarop Leo het naarstig op een zoeken zette.

“Ik heb zoveel formulieren moeten invullen dat ik veel liever had gehad dat mijn geliefde man helemaal niet was gestorven.”

“Juist,” knikte Schoonebeek die zich meteen een beeld van de gedesoriënteerde nabestaande probeerde te vormen. “Daar zit misschien nog wel een keer een stukje in. Heb je er daar nog meer van?”

Leo bladerde driftig door het stapeltje vertrouwelijke brieven. Maar kon zo één twee drie niets opdiepen wat aan Schoonebeeks vraag voldeed.

“Doe dan nog maar een tripeltje,” vergaf Schoonebeek het hem graag.

“Nee, wacht!” riep Leo. “Wat denk je hier van: Mijn bruid heeft de agenten, die het ongeval kwamen opnemen, alles laten zien wat ze maar wilden zien.”

Nu trok Schoonebeek toch een nogal zuinig gezicht. Die bruid kon hem gestolen worden. Hij zag liever een vol glas voor zich op tafel. Natuurlijk mocht Leo wat hem betrof naar hartelust in andermans brieven snuffelen, maar dan toch niet langer dan tien minuten per aangeboden consumptie.

“Dat gaat toch over familie,” haakte Leo naar instemming.

Schoonebeek nam zijn lege glas en liet het wat in zijn hand draaien. “Een beetje,” gaf hij met tegenzin toe.

“Lust je soms nog een tripel?” informeerde Leo.

“Alleen als jij nog een paar mooie brieven voorleest,” deed Schoonebeek het verlangde tegenbod. Waarna het bier werd gebracht en Leo dapper voort citeerde.

“Moet ik mijn man dan eerst ombrengen voordat ik het geld krijg?”

“Leuk, leuk,” was Schoonebeek bereid toe te geven. “Zo lust ik er nog wel eentje.”

“Ik wil mijn kind niet laten inenten. Mijn vriendin heeft haar kind ook laten inenten en daarna is het uit het raam gevallen.”

“Ja, dat zijn vervelende bijwerkingen,” kon Schoonebeek zich wel in de briefschrijfster verplaatsen. Hij ledigde zijn glas in één teug. “Maar ik moet nu echt weg, goede Leo. Afspraak met een jonge weduwe.”

Leo nam hem belangstellend op. “Een heuse weduwe?” vroeg hij nieuwsgierig.

“Nou ja, weduwe,” gaf Schoonebeek toe. “Ze moet nog wel eerst even haar man ombrengen. Maar dat gaat deze week niet lukken. De brave borst is voor zaken in het buitenland.”