Het wilde westen

Schoonebeek is nog van een generatie die is opgegroeid met heuse cowboyfilms. “Koiboi”-films volgens het spraakgebruik van de Tilburgse jeugd uit zijn tijd. Het genre was zowel in de bioscoop, als op tv (Bonanza, Rawhide, High Chaparall), als op het schoolplein ongelooflijk populair. Koibois en indianen. Dat speelden ze in het daartoe geschikte seizoen toch wel dagelijks. De roodhuiden renden doorgaans wat rond als kippen zonder kop. Of ze beslopen de koibois om, vlakbij gekomen, ineens geheel zinloos in een hysterisch gegil uit te barsten – waarop ze door de immer alerte koibois eenvoudigweg werden neergeknald. En in de spaarzame gevallen dat ze wel een koiboi wisten te verschalken, bonden ze die aan een paal, waarna ze er net zolang omheen dansten tot ze uitgeput in slaap vielen. Hun prooi werd dan stilletjes door medestanders bevrijd, waarna de roodhuiden wederom werden doodgeschoten.

God, wat was de wereld overzichtelijk in die tijd.

Maar het waren niet alleen de indianen die uitblonken in zinloos en ondoordacht gedrag. Ook blanke boeven konden er wat van. Die overvielen postkoetsen en beroofden banken, waarbij zij traditiegetrouw altijd net zo lang draalden tot John Wayne of Lucky Luke langskwam om de hele onderneming te frustreren en het geboefte aan het wettelijk gezag over te dragen. Want ook deze onverlaten trokken immer aan het kortste eind.

Toch speelde Schoonebeekje op de lagere school graag bankrover. Het was een beroep waar wel enige romantiek vanuit ging. Hoog te paard gezeten kwamen zij midden op een bloedhete dag het stadje binnen gereden. Angstige blikken bewezen dat de stedelingen verdomd goed wisten wat er ging gebeuren. Zij parkeerden hun edele viervoeters bij de drinkbakken voor de saloon en staken de straat over. Want daar was de bank. Alvorens deze te betreden, bonden zij hun halsdoeken voor het gelaat. Waarom? Iedereen in de stad had toch al gezien wie zij waren? Ach, ik zei het al, het was een beroep vol romantiek en gevoel voor traditie. Binnengekomen schoten zij een toevallig aanwezige indiaan dood en eisten de inhoud van de kluis op. Daarna kwam de vertraging. De kluis ging niet goed open, hetgeen tenslotte werd opgelost met dynamiet. Een beetje bankrover had altijd een paar staven bij de hand. Maar dan, waar moesten ze de buit laten? Zadeltassen vergeten. Een van de rovers ging die even van de paarden halen aan de overkant van de straat. Daarna kregen de overvallers ruzie, omdat dat er nou eenmaal ook steevast bij hoorde. En als ze dan eindelijk, de buit eerlijk verdeeld, het bankgebouw verlieten, stond Lucky Luke daar. Of Buffalo Bill. Of een andere held die op dat moment in de mode was.

Schoonebeek schudt zijn hoofd en kijkt uit het raam. Er is een hoop veranderd sinds die tijd. En niet altijd ten goede. Waar vind je bijvoorbeeld dit type romantische bankrover nog? Zo eentje die met een doek voor zijn gezicht de inhoud van de kluis opeist? Nergens toch?

De moderne bankrover heeft economie gestudeerd. En werkt zich op naar de top van de bancaire wereld. Jaagt zijn bank over de hoogten van Wall Street. En plundert hem dan met een half miljard aan bonussen.

Schoonebeek neemt nog een slokje van zijn Duvel. En heeft inenen heel erg het gevoel dat hij ergens tussen zijn koiboitijd en 2009 een of andere boot gemist heeft.