Verhalen in het Brabants

Alliin is mar alliin

't Ha Stientje nie aaltij meegezeten. Ze was opgegroeid in ‘n hujshouwe zonder vaoder waor eermoei de grojte baos was. Om 'r ujt te komen was ze jong getrouwd mee Rooje Kees.

‘n Stuk rabouw. Drinken, vejchte en wejnig werke. Wattie mee ha was ‘n hujske mee ‘ne grojte hof op de raand van 't durp. Wel verwaorloosd, mar Stientje was nie veul gewend. Ze zwoegde van de mejrge tot den aovend, in hujs en in den hof. 't Moes toch proper zejn. ‘r Moes toch eten op taofel komen. Wa Kees inbrocht was lang nie genog. As ie wa verdient ha, verdwiin da host allemaol nor de kroeg. Soms kriig ze nog slaog ojk aster alliin eerpel en gruunte op taofel kwaam en gin spek. Af en toe ging ze bij ‘ne boer werken om on geld te komen.

Op ‘ne dag toen Kees wir wa ha verdiend, vertrok ie saovens nor de kroeg. Om twaalf uur was ie nog nie trug. Stientje was nor bed gegaon, mar ze kon nie slaopen van angst. As ie zo laot tujs kwam was ie zat en dan vielen ‘r mistal klappen. Ze moest toch ingedut zejn, want tege de mjrge wier ze wakker omdetter hard op de deur gebonsd wier. Ze sloeg vlug d’r neusdoek om en mokte open. Zow gaa ze de grendel van de deur ha, wier ze host omgedouwd. Twee marechaussees sprongen nor binne.

‘Waor is oewe vent. Waor is de moordenaar?’

Ze was hillemaol van streek. De marechaussees zochte hil ‘t hujske aaf. Van de kelder tot op de vermolmde zulder. Ze vonden niks. Inne greep ‘r bij d’r eerme, schudde ‘r deur ‘lkaar en riep:

‘Zeg waor Kees is, of we neme jou mee. Allee waor is ie.’

Ze kon alliin mar janke, desse‘t nie wies, en wet 'r dan toch gebeurd was.

Kees ha bij ‘n cafeeruzie iemand mee ‘n mis gestoken. Dojd!

Hij wier overal gezocht. Nodderraand waren de marechaussees nog 'n paor keer onv'rwachts bij d’r binne komen valle.

Kees wier nojd mir gezien. Ze zin dettie wel in ‘t Fraanse Vreemdelingenlegioen zow zitte, net as aandre gevluchte moordenaars.

‘r Kwaam ‘ne kwaoi tejd vur Stientje. Ze deurfde niemer in ‘t durp te komen of bij de boeren te gon werke. Ze was bang da de meense heur ‘r op aon zon kejke as de vrouw van ‘ne moordenaar. Ze ging krom lojpen van de zujrg en van schaomte.

Af en toe kriig ze van de Vincentiusvereniging ‘n gulden, bonnen veur lèjvensmiddele en ‘n pekske magriene. Dan ging ze bij de Jaan de Kopper die ‘n bietje verderop wonde vraoge of iin van de keinder veur heur ‘n botschap kon gaon doen bij den grutter of bij den bekker. Zelf kwaam ze host niemer int durp.

Jaan ha’t ok nie rojaol mee vier keinder. D’re meens werkte somers in de peel as turfsteker. Hij kwaam dan alliin Zondags tujs. Swenters zat ie mee z’n dujme te draaien en hasse gin inkomste.

Och ‘r ware nog wel goeie meense. Zus van den bekker kwaam ‘ne keer ‘n brooike brenge en zegge:

‘Stientje ge meugt gerust elke Zaoterdagaovend veur niks ‘n brojd komen haolen. Kom mar aachterom as ge wilt. En as ge honger het, meugde wel ‘ne keer meer komen.’

As de meens van Jaan ‘n goei week ha gehad brocht ze wel ‘s ‘n lepke spek. Mar verder moes ze ‘t hebbe van d’ren hof.

In de buurt heurde ze ‘r dikkels redenere as ze daor in aon ‘t werke was.

‘Goed groeie sprujtjes, dan heb ik vande wenter lekker te eten.’ of: ‘Toemar biekes vliegde gullie mar op de blumkes dan krejg ik veul ertjes.’ Om desse vujl wier van de bosse sprokkelhout die ze op d’re kromme rug naor hujs sjouwde, en omda ze d’r ejge nie goed kon waasse zonder ziip, schold de jeugd heur soms ujt vur tojverheks. Deurom deurfde ze nog minder nor ‘t durp.

Op 'ne mejrge stopte 'r ‘nen auto. 'r Stapten twee here ujt die vroege of ze binne mojge kome. Ze noemde hullie naomen, waor ze niks van verstond. Ze zin iets van minnesterie.

Stientje vroeg of de here koffie won. Die kiiken ‘s rond en bedankte. Daor was Stientje eigeluk blij mee, want ze ha niks aanders dan 'n bietje peekoffie.

Den inne vroeg of zij Christina, Johanna, Filomenia Weurtse was, destijds gehuwd met Cornelis Brassert.

Ze moes efkes naodenken.

‘Jao, mee Rooje Kees.’

Ze begon hillemaol te bibberen.

‘Ik hoef toch zeker nie ujt ‘t hujske?’

‘Nee vrouwke maakt u zich maar niet ongerust.’ zittie.

‘ Hoelang is het geleden dat u iets van uw echtgenoot hebt gehoord?’

Stientje moes prakizere.

‘Daoromtrent vèftien jaor.’

‘Dan denk ik dat ik goed nieuws voor U heb.’

‘Komt ie terug?’ vroeg ze verschrikt.

‘Nee mensje, hij komt nooit meer terug. Na dat hij uit Nederland is ge..eh....vertrokken heeft hij dienst genomen in het Franse Vreemdelingenlegioen. Deze mijnheer is van het Franse consulaat en heeft het allemaal op papier staan, maar omdat U waarschijnlijk geen Frans spreekt zal ik het U maar vertellen.

Nadat Uw man zijn tien jaar dienst bij de Kameelruiters van het Legioen er op had zitten, heeft hij gebruik gemaakt van de mogelijkheid Frans staatsburger te worden en dienst te nemen als vrijwilliger in het Franse leger. Hij kreeg om zijn ervaring als woestijnsoldaat de rang van korporaal. Hij vocht mee in Marokko en bracht het tot sergeant. Helaas is hij daar gesneuveld. Weet U vrouwtje wat dat betekent?’

Stientje knikte: ‘Dojdgeschote.’

‘Juist. U was nooit van hem gescheiden, en volgens de Franse wet had hij een testament moeten laten maken. Daarin werd u aangewezen als de enige erfgename. Het heeft echter jaren geduurd eer het Franse ministerie uw adres had achterhaald. Als U hier tekent zullen wij U zijn nalatenschap overhandigen.’

Stientje zette ‘n krujske.

De mijnheer knikte tegen de Franse mijnheer, die haalde uit een tas een zwarte etui, maakte die open en legde die voor haar neer. Er zaten blinkende sterren, medailles en gekleurde lintjes in.

‘Wa is da allemaol? En wa moet ik ‘r mee doen?’ zi Stientje.

‘Dat zijn de onderscheidingen die uw man gekregen heeft voor betoonde moed. Maar goed bewaren. Er is nog meer.’

Hij haolde een bundeltje bankbiljetten veur den dag en telde ‘t vor d’r ujt.

‘Alstublieft. Zeventienhonderdachtenveertig gulden. Tel maar na. Een maand soldij en achterstallige uitkeringen aan de weduwe. Wilt u hier tekenen.’

Stientje zette wir ‘n krujske.

‘Maar er nog meer. Als weduwe van een gesneuvelde sergeant heeft de Franse staat u een pensioen toegekend van maandelijks tweehonderd francs.’

‘Wa wil da zegge m’nheer?’ zi Stientje. Ze vertrouwde ‘t niks.

‘Dat wil zeggen vrouwtje, dat u elke maand tweehonderd francs krijgt tot aan uw dood toe.’

‘Wa kan ik mee franks doen?’ vroeg ze.

‘O, dat wordt allemaal geregeld. Elke maand komt de post u voortaan een kleine honderd gulden brengen. Dat is dan tweehonderd francs min de kosten, omgerekend in Hollandse guldens. Als u daarmee instemt, zet dan hier een kruisje.’

Ze snapte ‘r niks van, mar ze zette toch mar ‘n krujske.

De heren waren allang weg toen Stientje nog aaltij mee ‘t geld in d’r haand zaat. Hiil langzaam drong ‘t tot d’r deur. Ze ha geld! Veul geld! Ze moes ‘t iemand laoten weten. Ze vatte d’r rokke bij ‘lkaar en strompelde haostig naor Jaan.

‘Jaan kik is’ wè ik hier heb."

‘Jaan sloeg de haanden in elkaar. Hoe komde daor aon Stientje? Hedde da gevonde? Ik hep nog nojt zoveul geld bij ‘lkaar gezien.’

‘Twee heren zen ‘t komen brenge mee ‘ne auto. Omda Kees dojd is.’

Hèjgend van opwinding begos ze te vertelle. Van ‘t geld, van ‘t pesjoen en van de medollies.

‘ Tis allemaol eerluk. Ze kwamen van ‘t minnesterie,’ zin ze. ‘Ik moes wel honderd keer ‘n krujske zette. Allemaol georve van Kees. ‘t Waar toch zonne goèje meens.’ snikte ze.

‘Ge bent schatrejk Stientje. Zie mar dattet nie gestole word. Ge heurt tegenswordig zow veul.’

‘Zej mar nie ongerust. Ik zal ‘t goed verbejrgen. Mar hier hedde gij ok wa.’

Ze lii ‘n briefke van tien op taofel.

’Neje Stientje, da kan ik nie onneme. Tis meer dan m’ne mens in ‘n week v’rdient.’

‘Jaowel Jaan. Gij het me zow dikkels geholpe. Hier heddet nog iin.’

Toen ze wir tujs zaat begon ze zenuwaachtig in d’r ejge te klassinere.

’Dieve! Waor za’k al da geld laote? ‘n Tes onder m’ne overrok bejne! ‘t Daor in steke! Naa irst ‘n bekske koffie. Dè hebbik. wel v’rdient. Alwir de liste peekoffie. Hee, da was wa.’

Ze holde ‘t geld veur den daag, rolde ‘t op, dittet in ‘t peekoffiebuske en zette ‘t trug op ‘t schap boven den gotstiin. Daor zow ginne dief ‘t zuuken. Ze moes in d’r èjge laache da ze zow slim waar.

Ze zow Jaan vraoge ‘n nuw buske mee te brenge van ‘t grutterke.

Hee wocht is efkes.

Ze holde ‘t geld wir veur den daag, vatte ‘r ‘n briefke van tien ujt en zette ‘t buske weg. Ze ging nor Jaan.

‘Wilde gij iin van de kejnder nor ‘t grutterke sture om veur men ‘n pond koffiebojne te haole en ‘n peperkoek. Neje twee peperkoeke, en ‘n pekske goei boter. Ok ‘n half ons schumkes veur de keinder.’ Ze gaaf 't briefke van tien.

‘Nèje Stientje. Ik deurf de keinder nie mee zoveul geld ujt te sture. Ik zal zelf wel gaon. Ik koom ‘t drek afgeve. ‘

Naa zôw ze Jaan ‘s traktere. Lekkere koffie mee peperkoek mee boter ‘rop. En ze kriig nog ‘ne peperkoek mee veur de Zondag as d’re meens tujs waar. Och ze ha veur hum ok wel ‘n pekske tabak mee kunnen laote brenge.

‘n Paor daoge laoter stond ze ‘saovens int donker in ‘t katoenwinkeltje van Bet en Joke Mutsers.

Ze wow ‘ne nuwe zwarte rok, ‘ne nuwe zwarte jak en ‘ne pompadoereschort laote maoke.

‘Zeker, da kan Stientje. Da doen we gèjre veur jou.’

Hil ‘t durp wies al desse veul geld ha.

Toen ze d’r nuwe klere ha deurfde ze wir deur ‘t durp te scharrele. De meense begonne heur goeje dag te zegge.

‘Dag Stientje.’

‘Dag vrouw Knillis.’

‘Dag Stientje.’

‘Dag Merinus.’

Ze ha nog ‘n plenneke. Toen de brievebesteller mee ‘ne postwissel kwaam schonk ze’m ‘n kupke koffie in en t’rwejl ze saome zow lekker zate te slujrpe en ‘n snee peperkoek aten, zi ze:

‘Hermus, gij fokt toch knorries, isnie?’

‘Jao Stientje, en goei,’

‘Ik heur ze aaltij zinge as ik aachter in den hof bezig ben. Zudde gij men ‘r iine wille verkojpen?’

Hermus begos te laachen.

‘Ge kunt ‘r iine veur niks krèjge Stientje, as ge mee men trouwt. Ik wil wel ‘ne knorrie rujle veur ‘n goudvinkske.’

‘Neje Hermus, ik gao niemer trouwe. En ik hep gin goudvinkske.’

Hermus moes nog meer laache.

‘Ge kunt veur ‘ne gulde bij men ‘ne goeie knorrie kojpe. Inne die den hiile dag zingt. Mar hedde ‘n kooike?’

‘Neje da ha ze nie, mar ze zow ‘r iin gaon kojpe in de stad. Da dujrfde ze bist!’

‘Dan moes ze ‘n vierkant neme. Gin rond. Knaories gaon snaachs gere in ‘n huukske zitte slaope.’

De volgende dag vatte ze de bus. Iemand wiis heur waor ze veugelkooikes verkochten. Ze liet d’rejge natuurluk ‘n hiil duur onsmejre. ‘n Blinkend kopere geval. In de bus hield ze ‘m onder d’re pompadoere schort. Thujs zette ze ‘t klaor veur de raom. De knorrie kon kome.

Hermus kwaam ‘m in ‘n bujltje brenge.

‘Ik heb ok mar wa zaod mee gebrocht. As ‘t op is komde mar veur ‘n paor cent nuw bij men kojpe. Ik heb aaltij genog in veurraod. Ge meugt ‘m gin koek of sujker geve. Alliin ‘n drujg kujrsje brojd of ‘n klejn stukske beschujt. En nau en dan ‘n blaoike slaoj of ‘n plumke gras. Aanders wordt ie te vet en dan zingt ie niemer. Ge het wel ‘n duur kooi gekocht. Ge moet wit zaand op den bojem strooje veur de puupkes.’

‘Ik ha van ze lèjve aaltij gejre ‘ne knorrie wille hebbe Hermus.’ zi ze.

Ze kon ‘r gin ojg van af houwen. Tik... tik... tik van ‘t iin stukske op ‘t aander. Toen ging ie ‘s bij z’n zaodbekske kejke. Hij pikte ‘r ‘n zaodje uijt en begon ‘t te verknisperen mee z’n spits snepke.

‘Hij it, hij it.’ jubelde ze zachjes.

‘t Waar nog hiil vruug de volgende mejrge toen ze wakker schrok. Ze heurde ‘n scheerp raotelend flutje en ze ha ‘n paor telle nojdig om te begrejpe dettet de knorrie was. Ze wier zow blij dettie zong desse host begos te schreuwe. V’rzichtig stak ze d’re kop bujte de bedstee. Ze was bang dettie op zow houwe. Toen ze efkes laoter toch mar opstond hield ie nie op mar begon nog harder te zinge.

‘Pietje, Pietje, ‘zi ze, ‘bende gij zow blij da ge men ziet.’

Ze vatte ujt de de bus ‘n klèjn stukske beschujt en douwde ‘t tussen de traolies. Zow gelukkig as ‘n keind bliif ze in d’r hemd op d’r dunne auwwefkesbiinnen staon kejke hoe Pietje begos te peuzele.

Vanaaf dieje dag lejfde ze hillemaol op. Ze praotte mee d’r Pietje, gaaf ‘m komplimentjes en mopperde tegen ‘m as ie mee ‘t zaod morste. Veural toen ie ‘ne keer ujt ‘t kooike ontsnapt was. Ze was de puupkes van den bojjem ont krabbe deur ‘t ope deurke toen Pietje roets lang d’r haand ‘r ujt schojt. Hij vlojg op de petrollielamp, van de lamp op de kaast en bliif daor rond zitte kèjke. Stientje kriiig host ‘n hartverlamming. Ze begos te roepen: ‘Pietje, kom trug. Toenaa Pietje gao na wir in oew kooike.’

Mar Pietje ha gin host. Hij begon opstaoi aon z’n verkes te plujzen.

‘Pietje ge bent stout! Vurujt terug in oew kooi!’

Pietje ging mar deur mee plujze. Toen bedaacht ze wa. Ze vatte ‘n stukske beschujt , liet ‘t Pietje zien en lii ‘t in kooike. Roets, daor kwaam ie aongevloge ‘t deurke in. Dicht! Stientje zuchtte van opluchting.

‘Ge zejt echt stout. Ge krejgt mejrge gin beschujt.’

‘Pieiejiet.’ riep de knorrie.

Ze kriig in de gaote da Pietje gere zat te kejke nor de musse die op ‘t stuupke veur ‘t raom krummeltjes en ‘t zaod van Pietje oppikte, desse daor ujtstrooide as ze ‘t kooike schojn gemokte ha.

‘n Paor daoge laoter zaat ze ‘ne sok te braaie veur de meens van Jaan. En mar redenere tege Pietje:

‘Jao, die veugeltjes vliege wel los mar die krejge nie zon lekker ete as gij.’

‘Pieiet.’ zi Pietje.

‘En ast rejgent worre ze nat en gij zit hier lekker drojg.’

Ze kriig ‘n plenneke. D’r hart begon ‘r van te bonze. Ze zette ‘t deurke ope. Pietje vlojg ‘r ujt , rejcht nor de kaast. Daor ging ie z’n ejge zitte plujze. Laoter ging ie ‘s op den aonrecht kejke, toen kwaam ie op taofel zitte waor Stientje d’r braaiweerk ha ligge. Hij begon on d’n draod te trekke.

‘Kom de gij me plaoge deugnietje?’

‘Pieiet.’ zi Pietje.

Toen ie ‘n tedje rond gescharreld ha, ging ie wir ujt z’n ejge in de kooi om te ete.

Vanaaf dieje dag stond ‘t deurke host aaltij ope. Pietje vlojg af en toe wa rond en ging dan wir in z’n kooike.

As Stientje smejrges d’re botterham zaat te ete, kwam ie bij d’r op taofel zitte pikke aon ‘n kujrsje da ze klaor ha gelee. Toen ze ‘ne keer ‘n aaike gekokt ha, kwaam ie onhuppelen en begon in ‘t wit van d’r aaike te pikke. Ze joeg ‘m weg mee d’r haand.

‘Afblejve, das van men.’

Roets weg was ie, mar effe gauw was ie trug.

‘Afblejve.’

Roets.

‘t Wier ‘n spelleke. Zow dikkels ze ‘m weg joeg, zow dikkels kwaam ie trug om te pikke.

‘n Hepke vann’t aai. Roets! Stientje laachte da de traone over d’r wange liepe.

‘Pietje, Pietje, wa bende toch ‘n veerkske.’

De vier keinder van Jaan moesse nor d’r veugeltje komen kejke. Ze ha bij ‘t grutterke veur ieder ‘n kaniilbrok gekocht. En t’rwejl ze stonde te zabbere, kiikke ze hun ojge ujt. Veural ‘t jongste, ziiverend en mee ‘n grojte snotbel, kon mar nie genog krejge van da gejl muske, da nie bang was.

Op ‘n mejrge toen Stientje zaat te braaie en Pietje in z’n kooike op zaodjes knisperde, begon ie in eens wild te fladderen. Stientje schojt geschrokke nor ‘m toe. Ze zaag nog net hoe bujte ‘ne rooie kaoter iin van de veugeltjes die daor op ‘t stuupke zaten te pikke, gevange ha. Ze bonsde op ‘t raom. De kaoter trok ‘r z’n ejge niks van aon. Hij waandelde mee ‘t dooi veugeltje in z’ne bek op z’n doojegemak weg. Bij ‘t gat onder de heg kiik ie nog ‘s om.

‘Stil mar Pietje.’ zi Stientje, ‘jou kan ie nie aon. Ik zal wel op jou paase.’

‘Pieiejiet.’ zi Pietje.

Laoter docht ze: ‘Die kat hee misschien wel honger. As ik ‘m ‘s voeierde, dan liet ie de veugeltjes mee rust.

Vortaon ging ze elke mejrge ‘n ouw penneke mee melk en ‘ne scheut hiit waoter waaorin ze wa broad gebrokkeld ha bujte bij de aachterdeur zette. Al hiil gauw kende den ouwe kaoter da. Hij zaat al betèds te mauwe en as ie ‘r ne keer nie was hoefde ze mar te roepe: ‘Rooie, waor bende?’ en ie kwaam aon hompele.

‘t Ha op ‘ne naacht den irste keer van de wenter gevrore. De sprujtjes ware naa goed en Stientje ging om ‘n uur of tien gauw efkes in den hof 'n maoltje plukke. Ze vond eerpel mee gekokt spek en sprujtjes ‘t lekkersre wetter op de wejreld bestond en ze ging hostig nor binne mee ‘n flink kwekske in de slip van d’re schort. Hee ze ha de aachterdeur open laote staon. Mee da ze nor binnen ging schojt de rooje kaoter langs d’r biine nor bujte mee iets gejls in z’ne bek. Verschrikt liep ze de kaomer in. ‘t Kooike laag op de grond en ‘t durke was open geboge. Pietje was nerges te zien. Toen begriip ze wetter gebeurd was. Ze liet de slip van d’re veurschot los zow da de sprujtjes over de vloer rolde en rende nor bujte.

‘Rooje gif m’n Pietje hier. Lillikke dief gif hier m’n Pietje.’

Mar de kaoter was nerges mir te zien. Onder de heg vond ze ‘n gejl verke mee bloed 'r aon. Schreuwend ropte ze ‘t op en sukkelde naor binne. ‘Pietje, Pietje toch.’ Ze aaide 't tussen dujm en vinger. De traone drupte op d’r haand. ‘Pietje, Pietje toch.’ Ineens sprong ze op. Misschien was ie nog hier en ha de kaoter ‘m nie kunne vange en hattie z’n ejge erges v’rborge. Overal begos ze te zuke.

‘Pietje kommar. Kommar Pietje de lillikke kaoter is weg.’

De sprujtjes wiere platgetrapt. Gin Pietje. Ze liep nor bujte:

‘Pietje kom, Pietje kommar, dan krejgde beschujt.’

Daor zaag ze on den overkaant van de slojt iets gejls in ‘ne bremstrujk.’Pietje kom, kom mar.’ ze liet d’r ejge in de slojt glije en waoide ‘r nor toe. ‘Pietje.’ ‘t Waar ‘n dooi blaoike. Snikkend en vujl van de modderslojt sukkelde ze nor binnen. ‘Pietje, Pietje toch.’ Ze viel mee d’re kop op taofel en begos v’rschrikkeluk te janke. Ze lustte gin ete. Elke keer as on Pietje docht begon ze wir opnuw. Op ‘t list was ze suf van ‘t schreuwe en barstte ze van de koppijn. Ze liet d’r natte kliirre op de grond valle en krojp in de bedstee.

De volgende mèjrge wier ze wakker mee ‘ne zwaore kop. Wa was ‘r ok wir? Pietje was weg! Ze begon opnuw te schreuwe.

‘Na ben ik wir hillemaol alliin. Wir hillemaol alliin.’

Wa heurde ze bujte? Miauauw.

‘Wel gatverdulme,’ zi ze, ‘dujrfde oew ejge hier nog te laote zien. Wocht mar ‘s rooje duvel.’

Ze vatte de pook en in d’r hemd liep ze nor bujte. Mep, daor had ie ‘n flinke klap. De kaoter schojt mee ‘ne schrejk weg en ging ‘n paor meter verder zitte kejke. Ge kont zien dettie ‘r niks van begriip. Mar toen ze mee de pook gooide smeerde ie ‘m toch. ‘n Paor mejrges kwaam ie nog zitte mauwe, mar hij dujrfde niemer dichtbij te komen. Toen bliif ie weg.

Stientje begon veul te suffe. ‘t Kon ‘r allemaol niks m’r schille. ‘t Ete smokte niemer. Ze ha d’re nojd geklaogd bij Hermus. Die ha gezee: ‘Da zal wel de kaoter van Sjoke van de klompenmaoker gewist zejn. Die ha zon rooi kat. Toen Sjoke gesturve is, is da bist aachter gebleve. ‘t Huske stao te vervalle, daor zal ie nog wel erges in hujze.Ge moest mar ‘ne aander knorrie neme Stientje. Kik , ik kan ‘t durke wir goed rejgt bujge. Zal ik ‘ne nuwe mee brenge? Ge krèjgt ‘m veur niks.’

Stientje schudde d’re kop.

‘Neje Hermus, dè kan ik m’n Pietje nie aon doen.’

Ze zette ‘t kooike ujt ‘t zicht, in de kelder op ‘t schap.

‘t Wier ‘n barre wenter. ‘t Vroor det ‘t krokte. Stientje moes soms de sneuw weg vejge die onder de aachterdeur dur nor binne was gewaaid. Op ‘ne mejrge zat ze te braaje. ‘t Schojt niks op. Ze ha nog ging nold gedaon. Ze zat on Pietje te denke. Aon z’n streke en z’n zinge. Irst zat ze ‘r zuutjes om te laache, mar al gauw drupte de traone op d’r braaiweerk. Ineens schrok ze op. Ha ze ‘t goed geheurd? Jao! Daor was ‘t wir. ‘Miauw.’

Ze vatte de pook. Zow dièje rooje wir trug deurve kome? Ze zut ‘m. Ze trok de deur ope. Daor zaat ie. Ze hief de pook op. Hij bewoog nie. Z’n rooi haor zat vol ejzel. Z’n ojge zate dicht. ‘r Zate traone van ejs in de huukskes. Hij bliif stil zitte Stientje stond ‘r nor te kejke. De pook zakte. Ze hield de deur ope. Veurujt kom binne. De kaoter bliif mar zitte. Ze schojf ‘m mee d’re voet nor binne. Hij vurruurde z’n èjge host nie. Stientje schudde d’re kop. Ze ging op de kachel melk werm maoke, gojt wa op ‘n schoteltje en hielt dè onder de neus van ‘t bist. Efkes gebeurde ‘r niks. Toen begos ‘n bliik tungske ‘n bietje te lekke.

‘Kom,’ zi Stientje, ‘hier is ‘t te koud. Kom wa verder nor binne. Ze stiet ‘m aon mee d’re voet. De kaoter probeerde op te staon mar ‘t ging nie. Ze vatte ‘m op. ‘Gat, ge weegt niks. ’ Ze littem veur de kachel waor de plavujze aaltij lekker weerm ware. Ze di ‘n paor beschujtes in ‘t penneke mee weerme melk. As ze ‘t schujn hielt kon ie ‘r van ete. Toen ‘t op was ging ie langujt ligge slaope. Den ejzel begos te dooje. De ejstraone mokte natte zwarte strepe op z’n snoet. Nao ‘n uurke wier ie wakker en begos on z’n potjes te lekke. Stientje gaaf ‘m wir ‘n pepke van weerme melk en beschujt. Hij kwaam overend. Hij stond wel op z’n pojtes te zwaaie mar hij lekte ‘t toch gelejk op. Toen ging ie wir ligge. T’rwejl Stientje zaat te braaie bekiik ze ‘m. Wa zaag ie ‘r ujt.

Ut liik wel of ‘r de mot in zit. Kaole plekke en littiikkes. ‘n Stuk oor kwejt. Wenne schobbèjak van ‘n bist.

Hij wier wakker en begon ie z’n ejge te poetse. Hij kiik Stientje aon. ‘Miauw.’

Toen ze zaat te ete kwam ie bij d’r staon schooje. ‘Miauw, miauw.‘

Ze prakte ‘ne eerpel op ‘n bordje en schepte ‘r spekvet op. Hij lekte ‘t bordje hillemaol schojn.

‘t Begon donker te worre. Ze lii hout, tujrve en ‘n paor brikette klaor om de volgende mejrge de kachel on te maoke. ‘t Sneuwde nog z’n bist.

‘Ik moes jou eigelijk mar wir de deur ujt zette.’ zi ze tege de kaoter. ‘Mar mee dees weer kan ik da nie van m’n ejge v’rkrèjge. Blejf nog mar wa.’

‘Miauw.’ zi de kaoter.

Midde in de naacht wier ze wakker.

’Miauw.’ De kaoter probeerde in de bedstee te springe, maar hij hatter de kracht nie toe.

‘Krejgde ‘t koud na de kachel ujt gebraand is. Kom mar hier.’ Ze trok ‘m in der bedstee.

‘Waarde da gewend bij Sjoke?’

De kaoter krojp weerm tege d’r aon.

‘Ge bent net m’ne vent. Ok zonne rooje. Hij wies me alliin te veine as ie me nojdig ha. Hij ha ok iemand vermoord, net as gij m’n Pietje. Mar hij smeerde ‘m en gij komt bij men. Och gij bent ok maar alliin net as ik. Ge moest mar hier bij me blèjve. Alliin is mar alliin.’

Ze lii d’r knokige haand op z’ne haorige rug. De kaoter slojt behaogluk z'n ojge. Binnen in z’n lejf begon ‘t zachjes te ronke.