INHOUD BOGAERS
HOME

BRABANTS

AUTEURS
TEKSTEN
INTERVIEWS
SPECIAAL

  Print Pagina


Joris Bogaers

Verhalen in het Brabants


Nor Pirke Donders

 

‘Ik kan ‘t nie,’ ha Stien gezee, ‘mee m’n dikke knieën. Mar gij kont wel ‘ns nor Tilburg gaon nor Pirke Donders ‘n fles putwaoter haolen en ‘n paor weesjegroetjes bidden veur m’n rimmetiek. Messchien helpt da. Toen ons Sjaan zon pent ha in d’re schouwer en z’m twee keer waaste mee da putwaoter was hil de pent over. En de Belze Merie, ha al jaoren laast van arembeijen, nao da ze die ‘n paor keer ha afgespuuld mee waoter van Pirke Donders waren ze weg. Gij moest ok mar ‘s ‘n fles veur men gaon haolen Bertus.’

‘Verdomme ,’zi Bertus, ‘die dikke Merie hee zeker wel ‘n hille melktuit putwaoter nojdig gehad, mee d’r dikke kont. Ik zow wel ‘n fleske willen gon haolen, mar ‘t is zon end. Heens en trug wel honderd kilometer.’

‘Mar ge hoeft ok nie allinnig te gaon, meens. ‘r Is messchien wel iemand van ‘t kaortklupke die mee wil. Vraogt da zaoterdagaovend 's.’

Toon, Pietje en Den Dree beloofde direkt mee t'r bedevaort te gaon.

‘Tis ‘n schojn tochje en nog ‘n goeiwčjrk ok.’

Ze spraken aaf: ‘Mondagmejrgen; betejds. Om zis uur bij de kerk. Brojd meenemen.’

Bertus zelf was netuurlijk wir te laot. De aandere stonden al ‘n tejd te kleumen..

‘Gadsamme, Bertus, aaltij de liste. Verujt we vertrekke.’

Toon zow veurop fietsen, om dettie pedjes binnendeur wies ut de tejd toen ie brievebesteller was. Da was veul gerichter.

'Stien ha gezee', zi Bertus, 'dettet hillemaol nie zow moeilik te vejnen was. Ze had ‘n jaor of veftien gelejen mee de plattelandsvrouwe de fietsbeedevort meegemokt . Bij Tilburg was tegenover ‘n klejn boerderijke mee ‘n rietedak, ‘n pedje tussen twee waaien, da rejcht nor Pirke Donders ging.'

‘Moch zij mee die platte vrouwen mee?’ zi Pietje, ‘Jouw vrouw is hillemaol nie plat.’

Ze kiikken allemaol wa schouw nor Bertus, want die was nogal kiem as ‘t over z’n klejn, dik wefke ging. Mar hij hield z’n ejgen in. Zeker van wege de bedevaort.

Toon ha ‘ne slejchte weg utgezocht. Dur bos en haai, smalle pedjes, vol bobbels en los zaand. Ze moesen aachterelkaar fietsen. ‘n Paor keer viel ‘r iemand. En die verdomde fiets van Pietje rammelde veschrikkeluk.

‘Ik heb ‘r gin laast van.’ zi Pietje. ‘M’n veurspatbord rammelt zow hard, da’k m’n aachterspatbord nie heur, en omgekeerd. Stop mar ‘s . M’ne baand lopt ‘r aaf.’

‘Hoe kan da naa, Pietje?’

‘D’r lee ne slag in m’n wiel. As gullie daor in d.ač kafeeke efkes aonlegge, zal ik’t rejcht trappen en dan koom ik ok.’

‘Niks kafeeke. We zejn pas onderweeg. We fietse deur. Gij komt mar.’

Sakkerend en mopperend over de slejchte weg tobden ze verder.

Aachter wier iets geroepen. ‘Afstappen.’

‘Waor blčft Pietje?’

‘Ik wed, dattie in da cafeeke zit.’

‘Trug!’

‘Zie de nie, z’n fiets stao bij de deur.’

‘Allee Pietje, wazda naa veur ‘n menier van doen.’

‘Naa we toch hier zejn kunde gullie ok wel ‘ne borrel drinken.’

‘Pietje, gij rijdt twiddes, aanders zejn we oew bij ‘t volgende kafeeke wir kwejt.’

Den Dree zi desse moesen begienen mee gebejen. ’t Is toch ‘n bedevaort. Toon ree vurop, die zow veurbidden.

‘Jao, mar alliin weesjegroetjes, van die flauwekul mee droevelige geheimen die m’n vrouw erbij verzint weet ik niks.’

‘Netuurluk. Alliin weesjegroetjes.

Daor reejen ze dan deur de haai. Toon schrejkend: ‘Weeeesjegroet Meria vol van gratie, deneer is metuu, gebenerdijt zetg’ondraller vrouwen en gebenedijt izde vlucht oewsslichaamsjeezus.’

Aachter ‘m. ‘Heieieilige Meria, moedergods, bidvrons zonders, nunetuur v’nnonsedootamen.’

‘Weeeesjegroet Meria....’

De fiets van Pietje, rammelde zow, da ze Toon soms nie heurden. Dan keek ie om en riep: ‘Allee komt ‘r nog wa van.’

‘Heieieilige Meria........’

‘Afstappen, afstappen!’

‘Wa naa weer Toon?’

‘Ik schrejk m’n hiis. As gullie moet antwoorde, bel ik wel mee m’n fietsbel. Da heurde beter. Daor gon we wir.’

‘Weesjegroet Meria vol van gratie,deneer ismetuu, gebenerdijt zetg’ondraller vrouwen en gebenerdijt izdevlucht oewsslichaamssjeezus. Ringring’.

‘Heieieilige Meria.......’

‘Weesjegroet Meria..........ringring’

Da begos Toon te vervelen. Op ‘t list belde ie alliin.....................Ringring.

‘Heieieilige Meria, moedergods, bidvrons zonders, nunetuur v’nonsedootamen. ’

Ringring!

‘Heieieilige Meria, moedergods, bidvrons.......'

...........Ringring!

'Afstappe!'

‘ Tkos hier wel ‘s zejn.’

Jč, ‘n klejn boerderijke en rejcht ‘r tegenover ‘n pedje tussen twee waaien. Kejke!

‘t Pedje kwaam ujt op ‘ne klinkerweg.Verkeerd. Gelukkig was daor verderop ‘n cafeeke.

‘We gaon aonleggen.’

‘Allemaol ne borrel.’

‘ Baos, gon we zow richting Tilburg?’

Asse mar deur rejen zon z’r wel komen. Jao, jao.‘n Goei honderd meter veur de waai van Harmse konden ze ‘t biste rechs afslaon.

‘Rije mar.’

.........................Ringring.

‘Heieieilige Meria .....’

‘Afstappen, afstappen.’

‘Wa naa wir Dree?’

‘Ik moet ujt de broek. Hojg nodddig! Ik moet om deze tejd aaltij.’

‘Daor aachter de buskes, meens.’

’Hak mar ‘ne kraant mee gebrocht.’

‘Kunde gij nie kakken as ge intussen de kraant nie leest?’

‘Neeje, om m’n aachterse schojn te poetse, vent.’

Bertus holde de bodschappetas van z‘n stuur.

‘Ik kan oe helpen. Ons Stien hee de fles veur ‘t Pirkedonderswaoter in ‘ne kraant gerdraaid. Hier!’

‘Moetem trug hebben Bertus?’

‘Meens! Doe vort!’

‘Daor gon we wir.’

‘Nej Bertus laot ons daor in de haai wa gon liggen en onze botterhammen opeten. We zejn dojd muu van da gefiets en da gebid.’

‘Allee dan.’

‘Da smokt bist zow in de natuur.’

‘Wa gullie doet weet ik nie, mar ik gao ‘r efkes vejf v’rschieten om ujt te rusten, mok me mar wakker as we wir verder gaon..’

Gij gaot mar ligge Dree, da doen wij ok.

 

‘Hee wor ‘s wakker! We zejn int slaop gevallen. Hoe laot zu't zejn? Wie heetter ‘n horlozzie?’

‘Ik heb ‘ne zilvere!’

‘Hoe laot is ‘t Pietje?’

‘Da weet ik nie, hij ligt tujs.’

‘Kek ‘ns giender meensen. Kerktorens en hujzen, da zal Tilburg zejn.’

‘As we drek bij ‘n kafeeke komen gaon we ‘t vraogen.’

‘Gij aaltij mee oew kafeekes, Pietje.’

‘Daor ister al iin.’

‘Wa gullie doet weet ik nie, mar ik gao ‘ne pot bier vatte. Ik verrek van de dorst.’

‘Veurujt dan. Mar we drinken nie meer dan iin glas. Dan kunnen we meepesaant de weg vraogen.’

‘Is da daor giender Tilburg, Baos?"

‘Neeje, Uje.’

‘Uje? Gatverdomme, dan zejn we hillemaol v’rkeerd. Hoe komen we naa in Tilburg?’

‘Dan noet ge irst over ‘t knaol zejn, meense. As ge ‘n endje trugfietst tot ‘t krujspunt, rechsaaf komde bij Vechel aon ‘t knaol. Daor moete ‘t mar ‘s verder vraogen.’

‘Hoe ver zow ‘t nog zejn nor Tilburg?’

‘n Uur of drie fietse.’

‘Hoe laot is ‘t naa?’

‘Host vier uur.’

‘Da haolen we niemer. Lot ons mar nor hujs gaon. Wa zegde gij ervan Pietje?’

‘Ik weet de weg langs ‘t knaol.’

‘Wa zegde? Nor Tilburg?’

‘Nej nor Gimmert. Vandaor is ‘t mar ‘ne bolscheut nor hujs. Lot ons mar opschieten. Dan zen we veur den donker thujs. Ik weet nie zeker of 't licht van m'n fiets‘t wel doei.’

 

‘t Was nog ‘n hil end fietse, en Bertus kiik hoe langer hoe zuurder.

’Allee Bertus trek toch nie zon lang gezicht. Ge lekt wel ‘n perd.’

‘Gullie het goed lullen, mar ik dujrf nie thujs te komen zonder da putwaoter.’

‘Afstappen.’ riep Pietje, ‘gif hier die fles.’

Bertus holde de grune jeneverfles ujt de auw bodschappetas. Pietje liep ermee nor ‘t knoal en kloekloekloek de fles was vol.

‘Stop ‘r op en hier is oew Pirkedonderswaoter.’

 

‘t Was allang donker toen ze bij Stiene kwamen. ‘Gao gauw zitten. Bertus schenk ze ‘ne klare in. Dan bak ik intussen wa eerpel en veur ieder ‘n schejf durreege spek. Ik ha ‘t al klaor staon.’

Terwejl ze bij ‘t sissend en pruttelend fernujs stond protte ze druk mee:

‘Kondet goed veinen?’

‘Ojao,’ riep Pietje, ‘mar hij was nie thujs. Z’n vrouw zi, da gij zelf mar ‘s moest komen dan kon ie ouw knieje beleze.’

Hij kriig van Bertus ‘n schup onder de taofel.

‘Hou oewe kop stommeling, da doe ‘t Helverts Boerke.’ snauwde ie zachjes.

Toen ze de deur ut waren vatte Stien de fles nogges in d’r haand.

‘Ik ben ‘r echt blij mee Bertus.’ zi ze. Ze hield ze veur de lamp.

‘Mar tis net of ‘r salamanderke in zit.’

‘Och mins, hoe kan da nauw. ‘n Salamanderke in ‘n putwaor zoveul beevaorters ut drinken.’

Bertus zette de fles vlug wir trug op ‘t schap. Toen Stien veur ze nor bed ging nog efkes nor ‘t hujske moes, hield ie de fles ok is bij de lamp. ‘r Zat verdomme wel ‘n salamanderke in. Hij gojde ze ga leeg in de gotstejn en vulde ze opnuw onder de pomp.

 

Toen ze saoterdagsaovends zaten te kaorten vroeg Den Dree:

‘Hee ‘t pirkedonderswaoter iets geholpen, Bertus ?’

‘Ze zee van wel. Ze giet elkenaovend ‘n schutje op d’r knieje. Mar ik geleuf, da ik ok ‘s wa op m’n kaorte moet sprenkele, want wa'k venaovend in m’n haanden krejg is klojte.