Verhalen in het Brabants

Tchaikovsky: Ouverture 1812

De frater ha ‘t veurgelezen ut de kraant. Zaoterdagaovond zow ‘n hermenie op de kios in ‘t Willelminapark de oevertuur achttientwaalf van Sjaak Koffie speule. Hij hat die gemokt omdetter ’n kerk wier geopend en omdes ze bij Mokskau Napoleon han verslaon.. Durrem kwaam ‘r kenongebulder en klokkengebeier bij te paas. De frater ging messchien ook lujsteren zit ie.

Onze pa wit alles.

‘Wes ‘n oevertuur pa?’

Des ‘n stuk meziek jonge.’

‘Webetiikent achttientwaalf, pa?’

‘Des stationstejd menneke. Des ongeveer kwart over zis smiddags.. Ik denk da ze zow laot zulle begienen.’

‘Wie is Sjaak Koffie, pa ?’

‘Sjaak Koffie zal den dieregent wel zejn. Ik geleuf dek’m ken. Hij wont in de Hasselt..’

‘Wes ‘ne dieregent, pa?’

‘Inne dieregent is iemand van ‘n hermenie, die gin instrument kan bespeulen en die ze durrem mar de maot laoten slaon.’

‘Maag ik en onze Sjef gaon lujsteren moeder ? Asteblief moeder?’

‘Gullie gaot ‘r nie nor toe. Des niks wert mee al da gevrij Zaoterdagsaovens in ‘t park.’

‘Wij meugen nojt niks. Alle fraters gaon kejken en de miste jonges ujt onze klas ok.’

‘Wè zegde gij er van pa ?’

‘Och, lot ze mar gaon. As ‘t zow druk is, zal ‘t mee da gevrij wel loslojpen. Zeker as alle fraters ok komen.’

‘Mar ge nimt wel ons Kiske mee.’

‘Henej. Wa hee ‘n kejnd van vier jaor naa on ‘n oevertuur?’

‘As ge’m nie mee nimt, komde gullie ok de deur nie ujt.’

Vrijdags stond ‘r wir iets over in de kraant. ‘t Zow hil schojn worre. Vier soldaoten zon geweervuur afgeven. ‘natuurlijk met losse patronen.’ stond ‘r bij. De zusters van ’t weeshujs: De Verlaten Kinderen, bij ’t park, luidde dan‘t klukske van de kapel om ‘t nog echter te maoken. ‘De soldaoten wieren deur ‘t harmoniebestuur beloond ‘met een gulden ieder.‘

Zaoterdagsmiddags om de burt in de tejl.

‘Asteblief opschieten moeder, aanders komen we te laot.’

Mar nie geklaogd over den harde borsel en ziip in ‘t ojg.

‘Toe na moeder opschieten.’

‘Ge zult toch irst brojd moeten eten en oew ejgen netjes aonkleejen als ‘r zoveul fraters komen. Gullie doet oew metrozepekske aon en ons Kiske z’n gestript bruukske mee z’n wit bloeske. Oe ejgen nie vujl maoken en vurzichtig mee de lakschuuntjes van ons Kiske, da niemand de lak eraaf trapt.’

Ga ‘n paor sneejen nor binnen gewerkt. Nie gezeurd de’k worst moet in plots van spek. En nie om nog ‘n snee mik mee stroop dwinge. Vlug, vlug.

‘Meugen we naa gaon moeder?’

‘Tis nog vulte vruug. ‘t Begient toch pas om zis uur.’

‘Jao, mar ons Kiske kan nie hard lojpen.’

‘Ge hoeft nergens hard veur te lojpen. Ge het tejd zat. En ‘t jong goed tusse jullie tweeje in on de haand houwe. As 'm iets overkomt zal oew kuntje kermis vieren.'

Zow ga we op straot waren begonnen we te rennen. Ons Kiske kon natuurlijk nie bijhouwen. Hij hing tussen ons in. Zow sleurden we ‘m mee. Hij jankte wel, mar da dittie meer.

Toen we bij de herten in ‘t Willeminapark kwamen was ‘r nog niemand te zien. Bij de kios waren ‘n paor werkelozen de blaoikes aon ‘t opvegen. Ik vroeg:

‘Meens hoe laot komt Sjaak Koffie mee z’n oevertuur?’

Da wies ie nie, mar de meziek zow om aachtuur begienen.

Onze Sjef wow op ‘n bank gaon zitten, mar ik zi da we da nie moesen doen, want dan waren we ons goei plots kwejt. Want we han na de biste plots. Hillemaol veurop. We stonden host mee onzen bujk tegen de kios. We wochte en wochte en ons Kiske mar jengele. Toen begon ie ok nog te zeuren dettie moes piese. Ik zi dettie dè nie kon, mee al die meensen in 't park. Hij kon 't wel, hij piste in z’n broek.

Te lange liste kwaam ‘r meer volk. Efkes laoter vier soldaoten mee ‘n lang gewejr op d’re rug. Da waren echte gewejre. Ik kiik ‘r mee veul eerbied naor. ‘r Kwamen ok stillekesaon meer muzikanten. Toen de kios vol zaat konden ze begienen. Jao we hadden goei plotsen. As we onze kop aachterover bogen in onze nek, zagen we boven ons de rug van den dieregent.

Hij tikte mee z’n stukse dettet stil moes zejn, hij staak z’n twee ejrme omhojg veur antensie en.......daor ging ‘t: pang, poeng, pang,pang. De soldaoten schoten d’r gewejr aaf. Sommige muzikanten schrokken zow, desse opsprongen en de boel omgooide. Toen ze alles aon ‘t rejchtzetten waren begon ‘t klukske van ‘t weeshujs: Deng.......kedeng....dengdeng...dengdeng.... dengdeng..

Ze moessen opnu begienen, mar de soldaoten waren al nor ‘t café mee d’re gulde.

Smondags stond ‘r in de kraant da deur ‘n misverstaand alles mislukt was. Den dieregent ha tegen de soldaoten gezee, desse moesen schieten as hij allebei z’n eermen omhojg staak en tegen de zusters desse moesen luien zo gauw er geschoten wier. Toen hij wow begienen en z’n eermen omhojg staak om antensie, knalden de soldaoten ‘r op los en begossen de zusters te luien. Vul te vruug.

Veur ons was ‘t nog ‘n grottere mislukking. Toen ‘t afgelojpen was, hadden we nog gin kenongebulder geheurd. Ik riep nor boven: ’Meneer Koffie , meneer Koffie, waneer begienen de kenonnen?’

Hij ha me zeker nie verstaon, want hij gaaf gin antwoord.

Tujs was ‘t hillemol hommeles.

‘Kek naa toch, nou hebben ze da keind in z’n broek laoten piesen.’

Pats!

‘En die schuuntjes. Hil de lak van de neuzen afgeschaoft. Veurgoed bedurven’

Pats!

‘Mergen gaode veur straf nor de irste mis, nor de negenurenmis, nor de liste mis en nor ‘t lof. En ge krejgt ok ginne zondagscent.’

Was Sjaak Koffie mar in de Hasselt gebleve mee z’n oevertuur.