CuBra

Kermis

Willem Jonkergouw

 

Elk jaar keken we uit naar de kermisweek. Dat was zo ergens tussen half juli en begin augustus. Iedere Tilburger was dan vrij. We spaarden ons zakgeld en kregen ook van onze ouders zo ’n drie en een halve gulden extra. Rijk, met zoveel geld op zak, zochten we een plekje naar onze zin zoals in de "cakewalk", het spookhuis of de "rups". We stonden graag te kijken bij het "rad van avontuur" gedraaid door "Ome Jaap". Kansspelletjes waren er maar genoeg! "Nieuwe dubbeltjes, nieuwe ronde!", riepen ze. Ik herinner me een stand met geel en blauw geschilderde, houten vliegtuigjes die op ooghoogte rondcirkelden, voorzien van een vogelpik die je met één druk op een knop op zo ’n kartonnen rooskaartje kon afschieten. Een dubbeltje per keer. En ik won! Recht in de roos! Wát een reactiesnelheid! De gewonnen prijs, bestond uit een lange smalle kartonnen doos kattentongen! Die ging mee naar huis. Daar hielden ze wel van pure chocola.

De doos eenmaal geopend, bleek alleen in het middenstuk te zitten wat de buitenkant van de doos beloofde. Vóór en achter was ze met een prop papier gevuld. Ik voelde me bedot! Niet om dat dubbeltje. Maar om mijn geschokte vertrouwen in het krijgen van een prijs die niet beloofde te zijn wat ie geleken had. Zoiets, zo leerde ik later, gebeurd wel eens meer in een mensenleven.

---