Het was een aardig artikel over seksuele voorlichting halverwege de vorige eeuw. Het kinderversje dat werd aangehaald heeft in het tweede couplet : Nee ik wil dat zusje niet, geef me een ander kindje. Geef me eentje zoals Piet, weet je wel mijn vrindje.  Dat was gewoon een kleuterversje. In mijn vroegste jeugd schreef ik een brief aan de ooievaar en mijn broer postte die.  Er gebeurde niets. Echter, de buurvrouw verderop in een portiekwoning, kreeg wel een kindje en ik was hevig verontwaardigd op mijn moeder. Voorlichting kreeg ik niet, en het beestje bij de naam noemen durfde ik ook niet. Mijn moeder veegde dat onderwerp telkens van de tafel door te zeggen: "Ik weet niet wat je bedoelt". En toen ik vroeg zwanger was, riep mijn moeder: "Ik heb altijd gezegd: alleen de dokter mag aan je komen"  Dat was niet waar. En dan nog, heden ten dage kan zo'n kreet  vraagtekens oproepen. Ik heb er niet onder geleden, hoor dat zij mij niet durfde  voor te lichten want er zijn zat boeken daarover. Mannen kregen volgens mij ook niet echt voorlichting.  Mannen denken dat ze pas man zijn als ze "het" doen maar ze gaan zo volkomen in zichzelf op, dat je gemakkelijk onderuit kan schuiven of tekeningen kunt krassen op het behang. Op latere leeftijd was mij verteld dat je dat beslist niet moet doen.Ik begreep dat niet. Ook mocht je geen grapjes maken ondertussen. Dat vertelde mij een halfblinde mannelijke collega. Hij zal waarschijnlijk nooit de lol van hebben ingezien. Een droogkloot dus. En nu je wordt overspoeld met beelden op de late tv van lillend vlees in de wei en temtation eiland waar na veel gegrien en geschagerijn het toch altijd uidraait op - ja, hoe heet het ook al weer - denk ik : zijn zij daarom gelukkiger dan ik? Dacht het niet.