Marieke
-zes jaar-
danst de Stervende Zwaan

Langzaam komt ze op:

heft de kleine handen,

met armen wijd zijwaarts gericht,

strekt de zwanenhals,

vertrekt smartelijk

haar gezicht.

Verder is alles gehuppel,

gedans van het lange haar

dunne benen en daar

waar de voeten balletschoentjes

vullen; haar precieze pasjes, doelgericht.

Getrippel met gestrekte voeten,

zoetjes schudt ze haar veren

met trillende vingers,

geopende armen en losjes in de pols.

De schoentjes dragen geen enkel gewicht:

Schuiven snel in eerste pliée ,

dan in twee, langzaam buigt het lijfje mee.

De zwaan geeft nu aan

dat zij moe is van de strijd,

zijgt ineen met het gezicht

omlaag en afgewend- lacht zij? -

Maar nee, de vleugels strak en wijd

ligt zij daar dood en stil -

op 't huiskamertapijt.