Spraakgebrek

Mijn moeder heeft een spraakgebrek.

Ze haspelt, lispelt en ze slist.

Er is geen arts of specialist

die iets kan doen aan haar gekwek.

Ik heb nog nooit een woord gemist,

al kletst ze meestal uit haar nek.

Ik hoor haar, maar word stapelgek,

omdat zij over mij beslist.

‘Tisje hoosje tijdom sjglape spaan.’

Bom je kedduit sjlonder dappen,

moekje kreumof kroppels sjlaan?’

Dat spraakgebrek kan ik nog snappen,

maar klappen kan ik niet verstaan.

Ik moet haar braakgesprekken kappen.