Goed wonen

St.-Job-in-'t Goor.
Hoe vaak hebben we die plaatsnaam niet gelezen langs de E19 naar Antwerpen? Gelezen en doorgereden, wellicht nog even mijmerend over die merkwaardige naam. Maar wie sloeg er af? Wie ging er ooit kijken om te zien welke nederzetting er schuil gaat achter die naam?
Wij wel. Sinds kort. Omdat een van onze zonen er een huis kocht. Een huis in enigszins bekommerde staat waar nog vele manjaren arbeid te verrichten zijn, maar dat wel schitterende mogelijkheden biedt. Voor mij een kans om mijn reputatie van top-doe-het-zelver op te poetsen. En om de plaatselijke bevolking te leren kennen.
Nou, die mag er zijn.
In mijn worsteling om het oude sanitair lekvrij te maken was ik die dag al twee keer naar Schilde gereden om daar in de bouwmarkt pvc-bochtjes, wartels, verloopstukken, koperen knietjes en afsluitkappen te kopen. Telkens bleek er iets toch niet helemaal op de aan- en afvoerleidingen te passen.
Tegen de avond had ik het bijna voor elkaar.
Bijna, want dat stukje koperen leiding dat ik nog had liggen bleek rond tien te zijn. En ik moest rond twaalf hebben. Een eindje koper van dertig centimeter rond twaalf, meer niet. Toch is dat erg veel om zeven uur 's avonds in Sint Job. 'De Knutselaar', heet het winkeltje dat overgebleven is van de bouwmarkt die er ooit in St. Job is geweest. Ik had er al eerder wat deuvels gekocht. Misschien ligt daar mijn redding, dacht ik terwijl ik erheen reed. De aardige madam herkende me maar had geen eindje koper van twaalf. Rond tien wel. Ik zag dat het haar oprecht speet. Maar ze kon me misschien toch helpen. Als ik bij de bank links af zou slaan, door zou rijden tot achteraan en daarna rechts, dan zou ik daar op nummer 77 de loodgieter Oostvogels vinden. Zeg maar dat zij van De Knutselaar u gestuurd heeft, dan gaat hij u zeker helpen.'
Oostvogels bleek inderdaad op 77 te wonen, maar zijn huis zag er verlaten uit en het hekwerk eromheen was hermetisch gesloten. Geen bel. Ook rammelen aan het hek leverde niets op. Het oude mannetje zag ik pas op het erf achter het huis lopen toen ik al in mijn auto zat. Klein, mager, gebogen. Van voor de fysiotherapie. Maar wel vriendelijk.Toen ik hem mijn geringe behoefte over het hekwerk heen had toegeroepen, knikte hij en schuifelde een rommelige schuur in. Even later was hij terug met een stuk buis van ongeveer een meter. Vervuild en voorzien van een overbodige koppeling maar onmiskenbaar rond twaalf. Hij stak het me over het hekwerk toe.
'Kunt ge hier iets mee doen?'
Ik wist zeker van wel en vroeg wat ik hem schuldig was.
Hij grijnsde.
'Het is van m'nne zoon, maar geef maar een halve euro.' Toen ik hem het muntstuk had overhandigd, hield hij het nog even omhoog en bekende: 'Dit is voor mij een half pintje!' Aan zijn koperen buis mankeerde niets. Een uurtje later was de koudwaterleiding naar de wastafel klaar en wist ik het zeker. Het is goed wonen in Sint Job.