Maanden van voorbereiding gingen aan de grote dag vooraf. Vooral op school maar ook thuis, waar je al gauw met moeder met de trein mee naar Den Bosch mocht om een "communiepak" te kopen. "Peek en Cloppenburg" was hiervoor het aangewezen adres.

Tweederde van het aanwezige assortiment pakjes kwam zo wie zo al niet in aanmerking, omdat moeder al vlug de binnenkant van een van de mouwen inspecteerde waar het prijskaartje zat. Als de prijs boven de tien gulden lag dan had ze het commentaar, "slechte kwaliteit stof" of "verkeerde kleur". Dat maakte de keuze zo een stuk gemakkelijker.

Als de aankoop zo tot moeders en de verkopers tevredenheid was geschied, naar mijn menig werd niet gevraagd, mochten we met z’n allen nog mee naar de "Hema" voor een glaasje prik en een roomsoesje.

Je begrijpt dat voor deze gelegenheid de rest van de kinderen, zover als ze al konden lopen, mee mochten. In de trein kon dat nog wel eens een benauwd ogenblik voor mij geven, omdat we allemaal "onder de zes" waren vanwege de kinderkaartjes.

Op school werd je echt serieus voorbereid op de Eerste Communie en ik geloof dat we allemaal toch wel doorhadden waarom het hier ging. Met het begrip biechten hadden we wat meer moeite en dat was dan ook het gesprek van de dag tijdens het speelkwartier en op weg naar huis.

Wat moesten we biechten? "Uit de suikerpot gesnoept" vonden we te kinderachtig en we zochten naar zonden die wat meer indruk op de biechtvader zouden maken.

We hadden allemaal al eens aan de appeltjes bij de pastoor gezeten en vonden dat een aardige zonde om te biechten, alhoewel we het later beter vonden om er maar van te maken dat we de appels uit de tuin van de koster hadden gestolen om de pastoor niet te veel in het harnas te jagen.

"Het kleine zusje aan de haren getrokken" en "de kat geschopt" kwam voor mij niet in aanmerking, want ik had toen nog geen klein zusje en we hadden thuis geen kat. Ik had echter in de trein gejokt over mijn leeftijd en iedereen was het er over eens dat dat weer een goeie was. Dus ook dat gedeelte was netjes geregeld.

Op de dag zelf was ik al vroeg op en zoals gewoonlijk meteen naar de WC en daarna met het hoofd onder de kraan om een flinke slok water te drinken. Ik bedacht me nog net op tijd. Nuchter blijven vanaf 's nachts twaalf uur! De pastoor had het nog zo goed gezegd. Als je eet of drinkt mag je niet te communie. Ik was als de dood zo bang dat het feest niet door zou gaan. De rest van de ochtend heb ik met m’n lippen stijf opeen geklemd gelopen zodat vader vroeg of hij er pleister op moest plakken.

In de kerk liep alles gesmeerd. Op het belletje van het nonnetje opstaan en knielen ging foutloos. De gebedjes en de liedjes werden met overtuiging gebeden en gezongen zoals dat alleen door onschuldige kinderen met blije hartjes gedaan kon worden.

Thuis was het feest. Je stoel versierd. De tafel mooi gedekt Broodjes! Die zag je alleen maar op een bruiloft!

Voor twaalf uur had ik al drie rozenkransen gekregen, twee kerkboekjes, een beeld van Jezus en St. Janneke, en een van de Heilige Familie, de nodige schilderijtjes met religieuze voorstellingen, en natuurlijk geld.

Mijn talloze ooms en tantes, getrouwd en ongetrouwd, waren er allemaal. Ik was het oudste kleinkind en zo’n communiefeest was weer eens wat nieuws. Iedereen bracht wat mee. Ik zag het liefst de ooms naar hun achterzak grijpen, dan wist ik dat er weer een gulden tevoorschijn zou komen.

Een van de kleine broertjes was al met een van de beeldjes aan het spelen geraakt dat op de keukenvloer viel in tientallen stukken. "Niet meer te repareren" zei vader, en tien minuten later waren we met het hoofd van St. Janneke een hinkelperk aan het tekenen op de stoep.

Een onvergetelijke dag.