Diep
veraachte moedertaol,
kreeg
ik een proces verbaol
omdè-d-ik
oe rauwe klaanken
af
moes en nie af kós daanke,
'k
gaaf er geeren al mijn geld veur,
'k
zaat er geeren, as 'nen held, veur
in
et spinhuis, koud en kaol,
diepveraachte
moedertaol...
Mar
goddaank, 't is nog zo wijd nie,
blaft
kritiek, och kom, ze bijt nie!
Dörum
zing ik plat, royaol
in
mijn aauwe moedertaol;
'k
liet den örgel lustig tjengele,
draaide
rustig mee den zwengel en
liet
mijn mus mee goei fatsoen
sjierpen
in et fijn plantsoen
van
de nederlandse lettere...
'k
heurde hier en daar wel kettere,
spotte,
giechelen om dè simpel
fluiten
van dieën boerekinkel,
mar
ik trok er me niks van aon,
vaast
van plan m'ne gang te gaon.
'k
Laot 'n kinkeduutje kwaoke,
'k
moet op tijd 'n zuchje slaoke,
'k
wil ok 'ns giechele, muzikaol,
in
mijn lollige moedertaol.
'k
Laot d'r klaanke locht uitwaaie,
'k
laot ze van mijn lippe zwaaie
rond,
gezond en breed en stoer
lijk
de ermen van den boer
die
z'n zaod zaait op den ekker.
Kos
mijn lied mar, as 'ne wekker,
wakker
rellen al wè slaopt,
al
wè luilakt, rekt en gaopt!
Kos
'k 'n bende aander örgels,
mussen.
kinkeduuten-görgels,
of
nog liever naachtegaole,
spreuwe,
malders, overhaolen
om
in 't litterair plantsoen
plat-eweg
d'r best te doen,
oc,
wè zu't er lekker klinke !
Dörom
roep ik al de vinke,
leuwerikke,
wielewaole,
meeze,
kneuters, naachtegaolen,
al
wè hier in Brabant piept,
al
wè neuriet, kwaokt en kriept,
om
mar hardop mee te zingen,
blij
te zijn en rond te springen
in
den lieven Heerz'n boome:
'k
roep ze op om mee te droome,
mee
te sjierpe, mee te fluite,
nie
om eer of roem of duite
(want
daor moete ze tóch naor fluite!)
mar
uit louter zielsplezier!
't
Zet den hemel op een kier
as
we in onz' eige klaanken
onzen
lieven Heer bedaanken,
as
we simpel, los en knus
zingen
zoo we 't kunnen. -- Dus:
raok
er 'ns los mee goei fatsoen
in
ons literair plantsoen!
