De lentelocht waar mild en blond,

mijn hart nog jong en oer-gezond

en blij waren al mijn daoge,

'k baad alle daoge: "Lieven Heer,

veur Ou te lijen is me 'n eer!

Toe, geef me 'n kruis te draoge!"

't Wier herfst, 't wier wenter, 't weer wier guur

en rauwe wende kierve

mijn teere zieltjen uur nao uur

en al de blumkes stierve...

Naa bid ik vort mar: "Lieven Heer,

wè zon, wè kraacht! ... nie méér!

'k Ha' vanaaf mijn jongensjaoren

ideale, hooge en klaore,

en ik daocht: ik blijf beslist

idealist

toe in de kist!

't Leeve gaaf me kwaoie weege,

alles liep me leelijk teege;

laag 't aon 't leeve: 'k waar beslist

pessimist

toe in de kist!

Donker en licht moe'k saomevlechte,

al et kwaoi mee 't goei bevechte;

doe 'k dè goed, dan blijf 'k beslist

optimist

toe in de kist!

Deur ieder meense-leeve lee

'n lange lijn van wel en wee.

'n Rij van kruise, hard en vreed,

stao ieder jaor opnuu gereed.

't Zijn kruise, heel wè zwaorder als

et gouwe kruisken om oewen hals,

veul logger, nie zo lief van glaans

as 't kruiske van oewe roozenkraans.

En 't zwaorste kruis is den heeten braand

die broeit in ieder zielelaand;

'nen diepen hits die dikkels broeit

in iedere ziel en er schrijnt en schroeit.

Mar waorvandaon kómt toch dè vuur?

Van vijand, duuvel of gebuur?

Och neeje, hij schuilt in oe gemoed!

In iederen boezem broeit zo'ne gloed;

en laait ie as vlam naor buiten uit,

dan helpt er geen blusse mee eemer of spuit!

Eén middel is er, - ge kent et goed:

veurkome van dieën zinnegloed,

gelijk den boer, die hee gehooid,

z'n hoopen hooi dik open gooit!

Dus: waok en bid en rep oe haand,

of 't is er gedurig zielebraand!

Wie bidt en werkt bezweert et wel!

Wie 't nie doe, stookt z'n eigen hel!

Kruiske, kruiske,

bitter kruiske,

kom mar binnen

in m'n huiske,

vloei, m'n bloed, en,

kan et zijn,

'k zal nog neuriën

in de pijn.

Bitter kruiske,

krui m'n wijntje

toe 'n zaolig

middelcijntje;

bittere slukskes

in de mond

maoken hart en

ziel gezond.

In m'n ziekte

wil 'k berusten

om te boeten

veur de lusten

van den arbeid

mee z'n vreugd

in et fierste

van mijn jeugd.

Christus aon z'n

kruis verheven,

gaaf z'n Bloed en

heel z'n leeven;

ik lig as 'ne

prins te bed,

veerend, zacht en

wit en net.

Mar ik zal m'n

kruiske draogen

zonder ok mar

iets te klaogen;

alles, alles

is me goed,

ok et vloeie

van m'n bloed.

Bitter-zuut en

zaolig kruiske,

'k groet oe vriendelijk

in m'n huiske;

maok me beter,

vloeiend bloed,

as 'k geduldig

bid en boet.

'k Weet 'n dörpke: eigenaorig

daor is noot geniemand jaorig.

't Is 'n dörp van houtere huiskes;

op de daoken staon overal kruiskes;

't Zijn mar huiskes zonder deure,

zoo van aachteren as van veure;

huiskes net sigarekiesjes,

sommigte zijn versierd mee biesjes;

't is er 'n dörpke zonder straote

en geniemand heurde'r praote;

neeë, nog nie eens gefluister;

't is er euwig doods en duister;

niemand ziet er, niemand heurt er,

niemand zaonikt, zucht of zeurt er;

't zit er stampvol mannen en vrouwe,

mar geniemand denkt er aon trouwe;

de bewoners, zonder willekes,

ligge te slaope, stom en stillekes;

bóven et dörpke staon de boome,

zacht en ritselend te droome;

een-veur-een, in lange rijen,

op d'r haore hoge zije,

ziede'r 's mergens enkelde keeren

heeren gaon in zwarte kleere;

mar ze zijn d'r noot nie lang,

want et is 'nen droeven gang...

't Dörp z'ne naom is grif te raoie:

eens zullen ze'r oe naor binnen spaoie!