Toen ze nog vreejen, oo, hoe fijn!

Roozengeur en maoneschijn,

bioscoop en zuute kuukskes,

zuute mundjes in stille huukskes,

hartegesmilt en ooggesmaacht

waor 'n nuchtere ziel om laacht...

Slecht gelijmd kan nie lang haawe,

dus, 't begos al gaaw te naawe!

valse liefde is kort van zang;

't leeve gong z'nen harden gang:

't geure van de liefdereuskes

zaoligt nie meer deur d'r neuskes,

't maontje fluit ze allebaai uit

mee 'n verneukeratieve snuit,

bioscoop en zuute kuukskes?

zuute mundjes in stille huukskes

hartegesmilt? - komt nie meer veur!

't Ooggesmaacht is er ok van deur!

Valse liefde is zuute griep!

Ware liefde wortelt diep.

Komt de liefde alleen van d'oogen,

't is van geen liefde, 't is geloogen!

Valse raokt sebiet in nood;

ware liefde gao nie dood!

(Aon Martien Koppens)

Rijke basiliek Sint Jan,

beeldenberg, 'k bezing oe weelde

rond ons Lieve Vrouw, die milde

zuute Moeder, zo goed ik kan.

'k Zing in et plat 'n lied op ou;

jaorelang hè'k nie gedörve;

't lied laag in mijn pen gestörve...

gij zijt fijn, mijn plat is rauw...

Kan ik óú prijzen in dees kaol

dialekt van ou landouwe,

pronkjuweel van Brabants ouwe,

klaore en diepe beeldentaol?

'k Zie oe over huiz' en plein

naor den hoogen hemel wijzen,

rechttoe sursum corda rijzen,

licht en lenig, rank en rein.

Uit den beeldenstörm gered

Credo, uit een rots gehouwen

hymne op ons Lieve Vrouwe,

sterk toe-steen-gestold gebed!

Dikkels zie 'k oe rontelom,

onder mos mar zonder euvel,

wondere pinakelheuvel,

bij oe donker klokgebrom.

Op oe bogen rijdt te peerd, -

swijls de duuvels waoter spuien, -

't brave volk van 't donkere Zuien,

recht ten hemel, onverveerd.

Vroolijk katholiek van zwier,

klimt ten hemel op mee gratie,

kunst, gebed en meditatie,

handel, ambacht en plezier.

'k Zie oe puur interieur,

donker-licht in slaanke bogen

klimme lijk 'n opgetogen

hemelvaort in lijn en kleur.

Ai, mijn ziel rijst mee oe mee,

symfonie van stene lijne,

litanie van beelden, reine

roozenkraans van bee aon bee,

steenborduursel in gothiek,

monument van rooms gelooven,

Credo veur ostindies dooven,

visioenaire kerkmuziek.

In mijn plat, zo goed ik kan,

beeldenberg, bezing 'k oe weelde

rond ons Lieve Vrouw, die milde

zuute Moeder van Sint Jan.

"Is dè naaw eten veur 'ne man

die zoveul geld verdiene kan?!"

zoo zee den Erteman van den Bosch

en ie schupte, zo nijïg as ie mar kos

den pot mee snert,

ochot-ocherm,

zóó, vet en werm,

rats in den herd.

Nog aaltij leeft dieën Erteman

nabij de basiliek Sint Jan;

hij metselt veur zijn Huisgezin,

in stee van steene, zin op zin;

hij vreukt as 'n perd,

ochot - ocheer,

en kréég ie mar snert

'nen enkelde keer!

't Is orlog, - en den Erteman

slikt alles wet ie mar krijge kan:

wè waotersoep, wè-d-orlogsbrood,

mar zwaore snert die krijgtie noot!

Toch is ie et werd

en et komend jaor

dan krijgt ie weer snert,

goed stijf en gaor!

(Mei '41)

"Dokter Vlimmen" hee 'ne start,

Hans van Uden, rood van hart,

en dè stertje kwispelt zot,

anti-clerikaal-veur-God...

Hans van Uden schreef 'n boek,

nie zo klein, nee, dik en kloek,

en den titel klinkt klassiek

"Ivoren Parade", net muziek!

Hans beweert in dieën törf,

't Roomse Brabant hee-g-et schörf,

't is mar amper katteliek,

op z'n hoogst 'n roomse kliek!

Háns is braaf, nee-nou-en-óf!

Háns is fijn, mar Brabant grof!

Hans dieën brave, fijnen held

spot en hekelt braaf veur geld!

"Dokter Vlimmen" ha' groot succes,

ieder jaor 'nen druk of zes!

Is 't nie anti-clerikaol?

Daorbij nog zo'n trouwschandaol!

Hans van Uden, jao, ge bent,

zuiver naomaok-Vlimmen, vent,

mar ou boek is saai en flauw,

slap van taol en zwak van bouw!

Hans beschrijft 'n ferme vrouw:

as ze bloed zie, valt ze flauw,

en afschuwelijk, - 't is nie niks! -

is zo'n gruwelijk crucifix!

Mar die vrouw van onzen Hans

is toch nie zo'n domme gans,

want ze kaokelt filosofie

over... bloote kijnderknie!

"Kijnderkniekes móéte bloot"

Dees princiep is rein en groot!

Hans, den held die daorveur vecht,

strijdt dus veur 'n heilig recht!

Edele ridder, stouten Hans,

kloeken held, wè strijde mans,

spottend mee 't Episcopaat

en wè bloots op school en straot!

Ou Parade van ivoor

paradeert in 't linkerspoor,

Hansje, mar ge krijgt succes:

ieder jaor 'nen druk of zés!

In 't Noorde en 't Zuie,

bij 't valle van 't blad

en bij wenterse buie,

daor zingeme plat,

de taol van onz' vadder,

ons moeder, ons laand,

van kleine pagadder

toe in Gods haand.

(*Pseudoniem van J. Dijkstra, dialectdichter in Groningen)

Doedel,

sjierp en

kwaok mar

zuut,

örgel,

mus en

kinken-

duut,

Brabant

edele

were

di,

'k heur oe

vertesselkes

geere,

die

babbele,

rebbele,

kwebbele

zot,

lijk 'ne knaorrie die

zingt as ie

praot!

Ge zegt: ik ben as dichter klein,

en ik geleuf oe geere;

mar wè-d-ik geef, dè-d-is van mijn,

daor dörf 'k 'nen eed op zweere!

Ik vuul me 'n stem van 't Brabants volk

'nen echo van dees contreie,

'n Brabants klökske, Brabants tolk

a'k zing van z'n leut en z'n lije,

'n kluitje van Brabants maogeren grond,

'n fliereflötje, befloote

deur 't Kiendje Jezus z'ne kendermond

die fluit zonder balke en noote...

En ben ik dan as dichter klein,

ik neurie toch zo geere,

en ik dènk er nie aon om groot te zijn:

'k moet giechele, laagen en reere!