|
CuBra |
|
poëzie
Postume therapie
Achttien jaar oud en even geestig als Reve. Zijn fluorescerende bleekheid doet een te grote ziel vermoeden, ook door die vlam erboven, dat kinderlijke rode haar- hij kan alleen maar grappen maken.Vind je het gek, dat wij dachten dat hij de vrolijkste knaap was in het heelal?
Op zijn laatste avond gaf hij college over bacchanalen, zo verfijnd en minzaam Dat ik meende de rechtstreekse gezant van Koning Alcohol tegenover me te hebben, de bleke prins uit Kotsen in de Goot, het boek dat hij eens schrijven zou.
De volgende ochtend zijn ultieme praktijk: ’s nachts had hij zich klem gezopen en dat niet alleen, in ondoordringbare mist ontdekten we zijn sprong, zijn halfnaakte lijf, hangend, tegengehouden door een feestelijke strop gevlochten uit touw en kleurige dassen.
Eén jongen viel flauw, de mist trok die dag niet op, later kwamen de roddels en praatjes, de granieten verklaring van de internaatsdirectie. Onze frontsoldaat van de humor was gestoord. Diagnose: schizofrenie. Ah, dat wordt postume therapie, hoorde ik hem spotten met oud elan.
|