|
CuBra |
▼inhoud ▼
|
poëzie
André van der Veeke (Rotterdam, 1947) André van der Veeke begon pas na zijn dertigste poëzie te schrijven. Hij richtte een literair tijdschrift op (Ballustrada) en publiceerde in 1992 een eerste bundeltje bij de Slibreeks van de Zeeuwse Kunstuitleen. Zijn tweede bundel Reizigers voor alle richtingen verscheen twaalf jaar later, nadat een bijna fatale hartstilstand hem hardhandig duidelijk maakte dat het leven niet eeuwig duurt. Hans Verhagen merkte in zijn nawoord bij deze tweede bundel op: ‘’André van der Veeke heeft eigenschappen die een dichter geducht in de weg kunnen zitten.” Hij doelde op zijn neiging om zijn poëzie te veel te willen controleren. Verhagen constateerde dat de dichter in deze bundel zichzelf overwonnen had en dat er een gerijpt dichter was opgestaan. Vanaf 2004 publiceerde André van der Veeke zes bundels: het eerder genoemde Reizigers voor alle richting, Tekens in het land, Moerasbeest Verdriet, De zoeaaf, Rotterdam vertrekt en Blauw als ijs. Centraal thema van de dichter is vergankelijkheid. Toch zijn zijn gedichten over het algemeen niet nostalgisch te noemen. Van der Veeke kruidt zijn poëzie met ironie, met humor, en zelf met mystiek. Subthema’s zijn: landschap, erotiek, verlangen. Over de laatste bundel Blauw als ijs (Liverse 2010) merkt criticus Joop Leibbrand op, dat de dichter voor een realistische, bijna anekdotische dichtkunst opteert, maar dat hij tegelijkertijd de ongrijpbaarheid van de werkelijkheid probeert weer te geven. Chrétien Breukers noemt zijn soms bijna kale poëzie ontroerend (De Contrabas). André van der Veeke heeft naast poëzie verhalen en artikelen geschreven. In 2012 komt zijn verhalenbundel Een meedogenloze Vrede uit bij Liverse. De bundel bevat 25 verhalen.
|
