Arjo van Hattem

gedichten

Lente

Zitten op je balkon, kijken op je balkon

Wachten op je balkon, roken op je balkon

Nacht op je balkon, lichten op een rij

Straatlampen lopen dubbel in de pas

Het regent, de zon komt op, op je balkon

Het glimt onder je balkon, licht komt erbij

Je ziet jezelf, op je balkon, in een plas

Daar komt iemand voorbij

Iemand zwaait naar mij

Draaimolen

Ik weet niet, dat ik het alsmaar kan zien

Telkens, alsmaar door, keer op keer

Hetzelfde, achter elkaar maar origineel

Beeld voor beeld herleeft flitsend snel

Het duurt zo lang elke keer een bel

Repetitie van tranen grijpen me bij de keel

Spontaniteit van hikken doet lachen zeer

Blijven zitten, herkenning, herinnering

gaat langs, het valt om, het gaat door

Een bericht valt elke dag weer,

Stapelt mijn geheugen als een doos vol oud papier

Zien

De behoefte is groot, het uitzicht vult

Ontdekking van herkenning is schokkende erkenning

Vies is schokkend schoon, mooi lijdend lelijk

Ogen vullen begrip, emotie steekt die intellectuele bult

Graag willen kijken, vooral willen zien

Graag willen begrijpen, liever willen zien

Kijken om in te vullen, niet om te zien

Zien lijkt op kijken zonder te zeiken

Zien is eenvoudig zonder kijken

Die mooie meid kan ik alleen maar zien

Dag na dag

Dag na dag, na week

na week, na maand

na maand, na jaar

na jaar, zelfs eeuwen gaan

als ik daaraan denk

zou ik zo graag es blijven staan

Verdriet

de triestheid verzamelt zich

verdriet van anderen, ik wist het niet

ik raak er van in de war

de poging tot uitleg

verzandt in het verzoek tot stil zijn

verdriet is triest en omgeven door kilheid

van jou of van mij, het geeft ons beiden pijn