Herinnerd

Helemaal in dromenland verzonken is de nacht heerser over mijn denken en de met mijn ogen dicht uitgevoerde daden. Elke keer wordt ik weer op het verkeerde been gezet in de verwarrende reis, die begint met het slapen gaan. Belevenissen, die veel vragen oproepen en niet als nachtelijk, ervaren worden. Echte gebeurtenissen met een doorsnee verloop, die me toch telkens weer op de prachtigste locaties brengen. Veelal plaatsen, die ik ook in die nachtelijke planning niet opgenomen heb. Dan is mijn geest, niet de praktijk de baas : het zal te maken hebben met wonderbaarlijke wensen en meestal ook frustraties, die in ieder geval het startpunt en verloop van de dan beleefde avonturen zijn.  Te vaak stap ik met veel bagage in een trein, die een andere bestemming blijkt te hebben dan de bedoeling is maar ook is het dan een locatie tussen de bergen met prachtige vergezichten, waar het gevoel goed is, de ochtendmist trekt net op en de zon kleurt elk druppeltje van die mist terwijl ik op een bankje van het stationnetje zit te wachten op de goede aansluiting. De volgende stop is een terras waar die beroemdheid met een grote cocktail voor haar neus mij gaat overtuigen, dat ik toch echt niet verder moet gaan. Ik leg de afspraak, waarvoor ik misschien nog net op tijd aanwezig kan zijn op de weegschaal. Het heel erg interessante gesprek wat ik met mijn tafeldame aan het voeren ben wordt steeds amusanter, ik kan mijn fantastische theoriën bij haar kwijt, er wordt naar me geluisterd. Bovendien heb ik ook een heel erg droge strot, een fris drankje zal er best in gaan. Maar het blijft bij dat drankje, de afspraak is te belangrijk, de film moet blijven lopen, alles moet zijn voortgang hebben en in evenwicht zijn. Het is nu éénmaal zo dat ik moet zorgen dat alles op rolletjes blijft lopen en met een gerust hart de wereld tegemoet kan zien. Het gezicht van mijn gesprekspartner wordt steeds donkerder maar als mijn glas leeg is blijft het bij een knipoog en ik ga. Langs de drukke boulevard loop ik naar het station maar opeens realiseer ik me dat ik terug moet naar dat terras, mijn smartphone ; mijn geheugen ligt nog daar. Snel, snel het moet er nog zijn, het was 5 minuten geleden, zij zal er toch nog wel zitten. Ik heb me niet eens voorgesteld, hoe heet ze, de paniek begint aardig toe te slaan, alles begint me door het hoofd te jagen, het ene na het andere terrasje ren ik voorbij ; wat was de naam van die zaak ? Tegelijkertijd is daar de spanning, omdat ik mijn plichten aan het verzaken ben, de film moet doorgaan maar op dit moment heeft dat onmisbare geheugen prioriteit. Dat terrasje, ik ben er al voorbij een ober is ons tafeltje aan het opruimen, ik schiet op hem af. Zonder een woord te zeggen wijst hij naar binnen ; daar is de receptie van een, waar ik nu achter kom, hotelletje. Met een stralende glimlach (natuurlijk, dat is haar werk) overhandigt de aanwezige juffrouw mijn mobiel, het display licht op : 3 is het enigste wat er op te lezen is. Nog steeds met die prachtige glimlach waardoor een hele rij witte tanden te voorschijn komt knikt de receptioniste richting de steile en smalle trap... ze legt de sleutel van kamer 3 voor me klaar.  Snel storm ik de trap op en ontsluit de deur van de voor mij bestemde kamer, die is eenvoudig maar netjes en  goed schoongemaakt, straks moet ik er toch aan denken, dat mooie gebit een compliment te maken. Hè flauwerik, natuurlijk niet dat gebit maar de vrouw die er bij hoort, zij die mij op de aanwezigheid van deze kamer heeft geattendeerd.  Op het netjes opgemaakte bed ligt een geheugen kaart ... oh nee hè. Voordat ik mijn conclusies gemaakt heb hoor ik beneden het geluid van een parkerende auto, het is opdringerig, ik weet zeker, dat het voor mij bestemd is. Door het raam naar beneden kijkend zie ik een auto op het terras staan, natuurlijk hoort die daar niet, nog een auto komt richting terras en ook een paar motorrijders hebben de blik strak gericht op die plaats waar ik niet lang geleden mijn geamuseerde gesprek had. Ook als ik aan de overkant van mijn kamer naar beneden kijk is te zien, dat gemotoriseerd verkeer oprukt en gaat staan op niet geautoriseerde plaatsen.  Terug naar mijn smartphone, het is tijd om alarm te slaan, waarom doet dat ding het niet ? Hoe moet ik hier aan  ontsnappen, ze sluiten me in; door de vaste telefoonlijn naar de lieve juffrouw aan de receptie krijg ik de benodigde woorden niet meer uitgesproken. Een zware lange tocht met steeds moeizamere, slepende, lange stappen begint. Dan sta ik beneden bij de brievenbus, die opent zich, mijn ogen openen zich : daar valt de gedrukte realiteit op de grond voor mijn voeten. 

arjo, 15 juni 2021