Bert Bevers
gedicht

 

Stabilitas loci

Lamellen breken zonlicht. Buiten ballen kinderen.
Ik kan ze horen, vreugdekreetjes om ik weet niet wat.
De kamer droomt dat zij een kajuit is.

Op straat speelt het leven zich af als een parodie
op zichzelf. In boodschappentassen herkennen
tussen karton ajuin en prei elkaar als verre verwanten.

Lippen praten elkaar naar de mond met woorden
leeg als kraters. In de verte stapt iemand een kerk binnen.
Dezelfde wereld is er anders voor wie zich welkom weet.

Hier zwijgt de telefoon met het ritme van een goederentrein.
Ik huiver van begrip: nooit is het te laat om te blijven
waar men is. Nooit te laat is het. Het is altijd tijd.

 

Verschenen in Afglans,

Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom [isbn 90 6230 080 4]

---