Cees
van
Dongen
5 gedichten
't Nieuwe alfabet
Het
zingende lied van vreugde, opoffering en vrede
schrijft
boeken van schoon, zuiver leven dat ogen
doet
uitrusten en de verste horizonten verwelkomt.
Het
ideale leven is een boek
waaraan
altijd geschreven zal worden
met roze
letters op blank papier.
Het
idealen-boek is door miljarden handen
geschreven, onder het oog van de Democratische God: het
kilometershoge inspraakorgaan.
Eeuwen na
nu zullen alle bladeren van het idealen-boek
misschien
verspreid liggen over elke plek op aarde.
Het gelijk op
wankele poten
Heer 1:
`O, o wat fijn!`
Heer 2:
`O, o wat pijn!`
Heer 1:
`Ik geef je mijn gelijk`.
Heer 2:
`Jammer dat je pedant bent`.
Heer 1:
`De supermarkt is dolletjes!`
Heer 2:
`De supermarkt is door wiskunde economisch en
vertrapt het milieu`.
Heer 1:
`De wereld is geweldig!`
Heer 2:
`De wereld bestaat nog, zij het wankelend, door
kunst geschonken in de politiek`.
Treedt
maar af, heren, en nog amen voor de opgeroepen dwazen.
Dromen zonder
angst.
Zalfjes
druppelen uit de wolken van mijn emotioneel brein,
Zacht is
het liefde-verstandsvoedsel van niet-bekennen-bekennen.
Daisy
wheel (Margrietje)
Romantische lucht waait in mijn ogen, mijn hart en heel mijn ziel.
Liefdesgeest resoneert met mijn van lichtheid bevend lichaam.
De rust
van de zon brengt mijn geest en lichaam in harmonie naar
een hoger plan.
Mollige
en zachte sferen ontvoeren mij
met
oneindige, onwetende kracht van heelalvullende liefde.
Zelfs het
niets wordt duidelijk iets,
als mijn
vlugge levensritme zich stort in het trage ritme van
individueel geluk.
Voel je
mijn reis door jouw zwaktes al?
Je bent
een met mij al badend in onwetendheid.
Mijn
zwakke mannelijke ik heeft jouw
uitgestrekte vrouwelijkheid ontgrendeld.
Mijn
geest knipoogt naar het verleden
dat
herleeft in de meest intense vorm van herkenningsbron.
Vergelijking met oud liefdesgevoel
doet alle
tijden overbruggen.
Ik weet
nu dat elk paradijs in mijn geest
de
objectieve wereld tart en vermoordt,
alvorens
het op puinhopen achter vensters van gedachten
gestort wordt.
Een nimmer
eindigend lied
De aarde
overleeft de haat,
omdat het
onze ogen overleeft.
Na vele
botsingen moeten wij, rubberen ballen,
onze
veerkracht verliezen en steeds minder ver van elkaar komen
staan, een botsing scheppen van vergevingsgezinde stijfheid.
|